— Ніколі не думала, што сустрэнуся з такой абыякавасцю дактароў! Заўсёды была ўпэўненая, што яны ніколі не пройдуць міма хворага, не адвярнуцца, але выходзіць, я горка памылялася. За дзень да смерці маці напісала ў дзённіку: «Чым больш я пазнаю людзей, тым больш у іх расчароўваюся», — плача Марына Завістовіч, жыхарка Баранавіч.
За дзень да смерці Таіса Леанідаўна напісала ў дзённіку: «Чым больш я пазнаю людзей, тым больш у іх расчароўваюся».
Мы сядзім з ёй разам на кухні, а перад намі велізарны пачак дакументаў — гэта перапіска Марыны з чыноўнікамі за 10 месяцаў. За гэты час дзяўчына абышла практычна ўсе інстанцыі, кіраўніцтва дактароў прызнала памылкі сваіх падначаленых, але працягвае настойваць на сваім: іх прамашкі ніяк не маглі стаць прычынай смерці пенсіянеркі Таісы Калюта. Але дачцэ памерлай жанчыны гэтага мала, яна збіраецца дамагчыся, каб дактары Баранавіцкай гарадской бальніцы і паліклінікі чыгункі адказалі перад судом.
Дактары займаліся п’яным хлопцам, пакуль жанчына ляжала ў калідоры
— Мая мама ніколі не абівала парогі бальніц, не скардзілася на здароўе. У свае 55 гадоў яна правільна харчавалася і ўвесь час рабіла зарадку, — кажа Марына. — Усё адбылося 24 чэрвеня 2011 года. У той дзень маме рэзка зрабілася кепска, яна рабіла новае практыкаванне, а потым адчула, што ў яе «нешта трэснула ў галаве». Калі я прымчалася да яе, то была ашаломленая: яна невыразна спрабавала штосьці сказаць, яе пачало ванітаваць. Мы тут жа выклікалі «хуткую», дактары зрабілі ўколы і сказалі, што боль праз зашчамленне пазваночнай артэрыі, і хутка ўсё пройдзе. Маме стала лягчэй, таму ад шпіталізацыі мы адмовіліся. Але ноччу галаўны боль не сціх і зрабіўся проста невыносным. Я забіла трывогу і днём сама адвезла маму ў прыёмны пакой Баранавіцкай гарадской бальніцы. Дактары цэлую гадзіну нас проста ігнаравалі, займаліся нейкім п’яным хлопцам, які мацюкаўся, і, мяркуючы па яго выказваннях, у іх дапамозе не меў патрэбы.
Гледзячы на пакуты сваёй маці, ад роспачы і бяссілля я запатрабавала кнігу скаргаў. Толькі пасля гэтага, без папярэдняга агляду, нам выпісалі накіраванне на рэнтгенаўскі здымак шыі.Доктар пасля вывучэння здымка сказаў, што гэта расцяжэнне звязак, наклаў павязку на шыю і адпусціў нас. Пры гэтым ён не агледзеў хворую маці, праігнараваў яе скаргі на моцны галаўны боль, ваніты, слабасць, яго не цікавілі яе ціск, тэмпература і, як вынік, быў пастаўлены няправільны дыягназ і прызначанае неадпаведнае стану мамы лячэнне (ужо пазней гэтаму доктару вынеслі вымову і абавязалі прайсці пазачарговую атэстацыю. — Рэд.). Гэта было ў суботу, нам сказалі прыйсці ў панядзелак на прыём да неўролага і адправілі дадому.
Прамучыўшыся выходныя дома, Марына зноў павезла сваю маму ў паліклініку. Але доктар чамусьці правёў няпоўны агляд і потым сам гэта прызнаў у тлумачальнай запісцы. А Марыне ў наўпростым сэнсе гэтага слова давялося яшчэ выбіваць у яго накіраванне ў бальніцу.
«Мілая, месцаў няма!»
— Па тэлефоне я звязалася з прыёмным пакоем, і мне чарговым разам заявілі: можаце нават не прыязджаць, месцаў няма, вас ніхто не пакладзе ў аддзяленне. Але маме з кожнай хвілінай рабілася ўсё горш, давялося зноў выклікаць «хуткую», якая даставіла нас у прыёмны пакой усё той жа гарадской бальніцы. Доктар, якая праводзіла агляд, сказала: «Мілая, я нічога не магу для вас зрабіць, няма месцаў!» І ў 23.00 нас адправілі дадому!
Ужо пасля смерці маці я даведалася, што пры яе захворванні — анеўрызма галаўнога мозгу — наогул нельга хадзіць, а яна ўсё пераносіла на нагах!— наўзрыд плача Марына.
На пятыя суткі паклалі ў шпіталь з дыягназам «астэахандроз».
У сваім асабістым дзённіку хворая жанчына пісала, што дактары кажуць ёй больш рухацца, каб не залежвацца. Пацыентка худнела на вачах і пачала падаць без прытомнасці.А 4 ліпеня, праз два тыдні, ёй паставілі чарговы памылковы дыягназ — серозны менінгіт. Праўда, праз некалькі дзён кансіліум дактароў прыйшоў да высновы, што ў Таісы Леанідаўны станчэнне сценкі сасуда.
Як кажа Марына, дактары самі сказалі ёй прывезці цытрамон для мамы, але дактары настойваюць на сваім: хворая не прымала гэтых таблетак.
Гэта цяпер Марына ўжо ведае, што адна таблетка цытрамону цалкам магла справакаваць кровазліццё.Праз некалькі дзён у жанчыны наступіла кома, і 18 ліпеня яна памерла.
— За некалькі гадзін да комы мама скардзілася па тэлефоне мужу, што ёй дрэнна, паднялася тэмпература, баліць галава, што доктар абяцала яе агледзець, але так і не агледзела. Затое ў медыцынскай картцы напісана, што мама адчувала сябе добра, ні на што не скардзілася. Як такое можа быць? І чаму некалькі запісаў дактароў у карце замазаныя карэктарам? — здзіўляецца Марына. — Калі шчыра, ад такой абыякавасці проста апускаюцца рукі, але калі я стаю на магіле сваёй маці, разумею, што пайду да канца, да суда.
«Пацыентка сама парушала пасцельны рэжым»
— Мне шчыра шкада, што жанчына памерла. Выказваю спачуванне сваякам. Часам не ўсё залежыць ад дактароў. На жаль, нават пры выкананні ўсіх рэкамендацый пацыенты паміраюць. Ускрыццё паказала, што ў пацыенткі паталогія сасудаў галаўнога мозгу, анеўрызма, што ў любы момант магла наступіць смерць, — каментуе Васіль Раманоўскі, галоўны доктар Баранавіцкай гарадской бальніцы. — За парушэнне нормаў прафесійнай этыкі, афармленне медыцынскай дакументацыі, недаацэнку скаргаў і пераацэнку анамнестычных дадзеных шэрагу дактароў абвешчанае адміністрацыйнае спагнанне — вымовы, праведзеная пазачарговая атэстацыя на адпаведнасць займанай пасадзе, праведзеныя канферэнцыі і семінары для дактароў па паўторным вывучэнні пратаколаў даследаванняў лячэння пацыентаў з сасудзістай паталогіяй галаўнога мозгу.
У той жа час хацелася б адзначыць, што насуперак рэкамендацыям доктара па выкананні пасцельнага рэжыму сваякі забіралі пацыента дадому для выканання работ па гаспадарцы.
— Пасля інцыдэнту ўсе дактары працягваюць працаваць?
— Адзін звольніўся па стане здароўя. Усе астатнія прайшлі атэстацыю і працягваюць працаваць на сваіх месцах.
— Скажыце, вы маеце права адмовіць хвораму ў шпіталізацыі, калі ў бальніцы няма месцаў?
— Месцы ёсць заўсёды: калі няма ў адным аддзяленні, то шпіталізуюць у іншае, а хворых у цяжкім стане — у палаты інтэнсіўнай тэрапіі неўралагічнага аддзялення. Пацыентцы ставіўся папярэдні дыягназ «цэрвікакраніялгія», якая развілася на фоне заняткаў фізічнымі практыкаваннямі для пазваночніка. Дадзены дыягназ не патрабаваў экстранай шпіталізацыі з увагі здавальняючага стану пацыенткі. Пацыенты з вострым парушэннем мазгавога кровазвароту шпіталізуюцца ў дзень звароту.
— Выходзіць, што дыягназ адразу паставілі няправіны?
— Затрымка ў пастаноўцы правільнага дыягназу далёка не заўсёды абумоўленая інертнасцю або некампетэнтнасцю дактароў. Паталогія пацыенткі К. выклікала цяжкасці правільнай пастаноўкі дыягназу ў першыя дні захворвання ў сілу сцертасці клінічнай сімптаматыкі. Клінічная карціна не адлюстроўвала ўсіх праяваў захворвання. Лячэнне і абследаванне пацыенткі ў аддзяленнях бальніцы праводзіліся ў адпаведнасці з зацверджанымі клінічнымі пратаколамі дыягностыкі і лячэння хворых з паталогіяй нервовай сістэмы.
Справы дактароў не даходзяць да суда
— Цяпер па гэтым факце праводзіцца праверка. Пакуль рана казаць, будзе заведзеная крымінальная справа ці не. Усё будзе залежаць ад заключэння
— Скажыце, мяркуючы па вашай практыцы, справы дактароў наогул даходзяць да суда?
— За апошнія гады я не ўспомню такога выпадку. Рэч у тым, што ў такіх справах вельмі складаная доказная база.
