Сарычев В. Миг — и судьба. Минск, 2004. — 352 с.
Летась найбольшыя спартовыя ўзрушэньні беларусам падаравалі берасьцейцы. Гэта перамога на стомэтроўцы ў Атэнах Юліі Несьцярэнкі, а таксама кніга берасьцейскага журналіста Васіля Сарычава «Імкненьне — і лёс». Пры канцы году Беларуская асацыяцыя спартовай прэсы прызнала кнігу найлепшым праектам году.
«Імкненьне — і лёс» складаецца з 97 разьдзелаў-гісторый, часам вельмі трагічных, з жыцьця вядомых і ня вельмі беларускіх спартоўцаў. Часам трапляюцца аповеды пра патрыярхаў савецкага спорту зь іншых рэспублік ці сусьветных зорак — Мікалая Старасьціна, Марціну Хінгіс, Валерыя Лабаноўскага. Героямі кнігі сталі ня толькі чэмпіёны — тут ёсьць месца і гісторыям пра таленавітых спартоўцаў, якія з той ці іншай прычыны не дамагліся прызнаньня, славы, грошай, мэдалёў.
Праект Сарычава, які нарадзіўся на старонках «Прессбола», унікальны. Гэта праца ўсяго жыцьця яе аўтара.
Магчыма, па прачытаньні кнігі ў некага з чытачоў узьнікне адчуваньне таго, што аўтар настальгуе па даўно мінулых бээсэсэраўскіх часах. Але гэта, хутчэй, сум па ўласнай маладосьці. А добра вядома, што спартовыя героі маладосьці кожнага з заўзятараў былі значна лепшымі і мацнейшымі за сучасьнікаў.
Кніга Сарычава разам з аповедам пра лёсы атлетаў стварае непаўторны кантэкст улюбёнага аўтаравага места — Берасьця. Дарэчы, Сарычаў, як і Несьцярэнка, не зьбіраецца нікуды зьяжджаць зь Берасьця. Хоць у сталіцы ён напэўна быў бы запатрабаваны.
Зьміцер Панкавец
