Знакі прыпынку
* * *
Мужык, які пры вакзале на баяне грае, яшчэ і забаўку прыдумаў: у яго па два яблыкі і па дзьве грушы. Яблык сапраўдны і штучны, грушы таксама — і ён прапануе ўгадаць, якія сапраўдныя. Колькі я стаяў — ніхто не ўгадаў, усе хапалі штучныя. Яны больш на сапраўдныя падобныя, чым самі сапраўдныя.
Так з многім у жыцьці — не адно з садавіной ды гароднінай.
* * *
Каханьне — пачуцьцё, якое ня мае штучных аналягаў. Яго нельга зрабіць, стварыць — яно самаствараецца. Як яблык на дрэве, як груша…
У гэтым яно найбліжэй да творчасьці. Але ня творчасьць, якая скарыстоўвае ўсё і ўсіх, штучнае і натуральнае — і каханьне.
* * *
Надта шмат, каб адмаўляць. Надта мала, каб паверыць.
* * *
Памёр Астаф’еў. Пісьменьнік, ад якога пачуў я словы пра грэх пісьменьніцтва.
* * *
Пазваніў Быкаву пра Астаф’ева пагаварыць, ён закашляўся ў трубку астмай: «У мяне тэрмін да студзеня…»
Я яму: «Вы пра што?.. Вы што, Васіль Уладзімеравіч?..»
Аказалася, ён пра тое, што ў Германіі жыць яму да студзеня, а далей — невядома… Калі чэхі не парупяцца.
* * *
Перазваніў, каб дазнацца, як чэхі пра Быкава рупяцца, Лукашуку на «Свабоду». Той сказаў, што ўсё нармальна: Гавал за Быкава просіць…
І каго гэта Гаўлу, прэзыдэнту, прасіць?.. Гэта колькі ж на такое трэба дэмакратыі?
Мы не дачакаемся…
Ды гэтага мала: Лукашук яшчэ спытаў, ці ня мог бы я або Якуб Лапатка для чэскай паліцыі з паліцыі фінскай даведку ўзяць?.. Ну, што Быкаў, пакуль тут жыў, у магазыне сардэлькі ня краў.
Во гэта ўжо больш-менш па-нашаму.
Лапатка схадзіў — даведку далі. Прычым спакойна. Ня краў, аказалася.
