З разьбегу, з раскруту, з расскоку
* * *
Даруйце тое,
Што немагчыма
Было б дараваць
У цьвярозым стане,
Даруйце тое,
Што не мужчына,
Ды цешу позірк
На Вашым стане,
Што адчуваю
На вуснах нават
Ня подых Ваш,
А трымценьне цела,
Што ў паху ўсіх
Луговых траваў
Знаходжу водар
Цябе сьпелы…
* * *
Прыходзь да мяне ўвечары,
Мы будзем запальваць сьвечы…
Рызьзё ападзе з плеч маіх…
І ў рытмах
уласных
вершаў мо
Ты будзеш — які ўжо раз! — першы мой.
* * *
Паміж мной і пустэчай
Ты выбіраеш пустэчу.
Ты вар’-я-цееш!!!
Бо пустэча — гэта і ёсьць я
Безь цябе.
* * *
Упершыню заўважыла,
Што ад тваіх лістоў
Можа быць цёпла і сьветла.
Шкада,
Што для гэтага
Спатрэбілася
Запалка.
І мы
Гартаем твае лісты —
Агонь і я.
* * *
Цёмныя калідоры —
Дух маіх лябірынтаў.
Сонная параноя,
Перасьлед пацукоў.
Мы з табою на заўтра
Адкладаем каханьне,
Мы з табою на ўчора
Пакідаем жыцьцё.
Падбяруся пад саван
(Хоць бы проста сагрэцца) —
Час застыў на ўваходзе,
Час кідаць камяні
Ў грэшных і непакорных,
Любых і ненавісных —
Пакаштуй несьмяротнасьць
Зь дзіркай у галаве.
Чорнасьць — сотні адценьняў
(Наглядзецца няможна) —
Мы з табою на сёньня
Выбіраем спакой.
* * *
З разьбегу,
З раскруту,
З расскоку
Высьлізгваю з рук тваіх.
Ты будзеш маім урокам,
Я буду адной зь іх,
Шалёнай і дзёрзкай,
Дрыготкай,
Нястрыманай і — чужой.
Ірвуся ў жыцьцё тваё готыкай
І стыну
У ім
Імжой.
І жоўтымі лапамі клёнаў
Душу тваю зноў лаўлю.
І зьлізваю вільгаць салёную.
Вечар. Шапэн. Прэлю-
Ды-я. Op28 №4.
* * *
Красамоўна
Маўчу словамі!
Але ўсё пра мяне
Знойдзеш
У знаках прыпынку
«by me» —
У знаках руху
І знаках лятанку.
Ну што — далася табе ў знакі?
* * *
Паглядзі
на мае
вусны —
Ці прыгожы, ці спакусны?
Ці такія любіць
будзеш?
Ці такія ўраньні
пабудзіш?
Зазірні
у мае
вочы —
ці пра цноту начэй
змоўчаць?
Ці чароўныя іх
зёлкі
не рассыплюцца на
золку…
Паглядзі
на мае
рукі —
ці пяшчотныя ў іх
рухі?
Ці ня поўхамі іх
цешу?
Ці ня пішуць яны
вершаў?
