Знакі прыпынку
* * *
Дыялёг для нечага.
— Праз тое, што ёсьць сэміты, ёсьць антысэміты. Так?.. Калі ж ёсьць сэміты і антысэміты, дык павінны быць…
— Ну-ну… Хто?
— А хто яго ведае!.. Праз тое, што ёсьць сэміты і антысэміты, няма шмат чаго іншага, што павінна было б быць.
* * *
Пра дзіця можна сказаць: «Цела малое, а душа ж уся». Даўно гэта нашу — і нікуды не ўстаўляецца. Мусіць, дастатковае само па сабе.
* * *
Ён любіў слухаць музыку, лежачы… Так слухаў і ў труне.
* * *
Захапляемся: як слаўна ўсё, госпадзе, наладзіў ты ў сьвеце!.. І не адчуваем: як?
Вось для каго граюць на пахаваньні? Хіба для нябожчыка, які ня чуе?.. Не. Значыць, іграюць для жывых. Тады чаму гэтак сумна?.. Гэта ж радасьць: ён ужо там, а мы яшчэ тут!
Жыцьцё, уладкаванае людзьмі, якраз і не дае адчуць яго так, як яно ўладкаванае Богам.
* * *
Сыс прычапіўся: «Аддай мне тэлевізар! Ты ўсё адно яго не ўключаеш, а я футбол пабачу…»
Аддаў яму тэлевізар.
Праз пару дзён звоніць: «Ты нашто мне даў тэлевізар такі гаўняны! Я лёг глядзець, а нашы прайгралі!»
Пытаюся (бо размова пра чэмпіянат Эўропы, дзе беларусаў не было): «Якія нашы?»
«Рускія!»
Во табе і нацыяналіст. «У расейцаў шаблі касыя, у расейцаў вочы Батыя…» І гэтакі нацыяналізм доўжыцца ў Беларусі ўжо больш за тры стагодзьдзі. Ад Трынаццацігадовай вайны, у якой нашы (ужо і ня ўцяміць, якія?) прайгралі. У чым паспрыялі таксама нашы: украінскія казакі, якія выступілі супраць Вялікага Княства Літоўскага на баку маскоўскага цара. І ў іх таксама былі «шаблі касыя».
Скрозь нашы — і ўсе нашы прайграюць.
