Беларусь — самая лібэральная краіна ў сьвеце. Толькі ў нас крымінальнікі і тэрарысты могуць вольна зьбірацца пад патранажам дзяржавы ў фармаце так званага Кангрэсу дэмакратычных сілаў.
Менавіта крымінальнікамі і тэрарыстамі падаюць апазыцыянэраў афіцыйныя СМІ. І тут на табе — праводзьце кангрэс на відным месцы.
Адваротным бокам такой бязьмежнай талерантнасьці зьяўляецца псыхалягічны шок звычайных ляяльных грамадянаў. Пастаўце сябе на месца сіняка з Ангарскай (інфармацыя для правінцыялаў: МАЗ — адзін з самых укураных і абдзяўбаных раёнаў сталіцы). Зранку вы выпаўзаеце на «Аўтазаводзкую» па апахмел або шмаль і — оба-на: блакітныя, тарчкі і карафаны бэн Ладэна тусуюцца каля аўтазаводзкага ПК. Якая можа быць ваша рэакцыя?
1. «Блін, а я думаў, пяршак, якім я ўчора закінуўся, — галяк», — варочаеце вы мазгамі і бяжыце да знаёмага вінакура па даганялава. Вынік — зацяжны, як мінімум да лета-2006, алькагольна-травяны запой. І калі праз год білборд на праспэкце закліча галасаваць за квітнеючую Беларусь, вас у найлепшым выпадку праб’е на «хі-хі».
2. Пад уплывам апошняга прагону Яўгена Новікава па TV, вы імчыцеся чысьціць дэмакратычным радыскам партрэт. Як вынік, зарабляеце ад мянтоў, якія ахоўваюць апазыцыйнае мерапрыемства, дабротных кухталёў. Вынік — апатыя і недавер да ўлады.
Такім чынам, даўшы дазвол на правядзеньне кангрэсу, вэртыкаль фактычна легалізавала апазыцыю. Калі інакш нельга, трэба выдумляць арыгінальныя спосабы маргіналізацыі бацькавых апанэнтаў. Народная мудрасьць наконт гэтага сьцьвярджае: каб пахерыць працэс, трэба яго ўзначаліць.
Як толькі быў абвешчаны кастынг кандыдатаў на пасаду «адзінага». Яму трэба было адразу вылучаць сваю кандыдатуру ў якасьці прадстаўніка якой-небудзь НДА, напрыклад, ад групы «Жыхары пасёлку Дразды супраць павышэньня тарыфаў на камуналку».
Пасьля гэтага выбары «адзінага» пайшлі б як па масьле. Праймэрыз у Барысаве. Да месца галасаваньня зь Печаў маршыруе калёна салдат і галасуе самі ведаеце за каго. Не пасьпелі «адмарозкі» апрытомнець, як да іх офісу руліць хеўра студэнтаў, мабілізаваных словамі дырэктара тэхнікуму: «Чмо, якое ня возьме ўдзелу ў выбарах адзінага дэмакрата, разьмяркую ў Брагін».
Натуральна, у арганізатараў Кангрэсу не было б ніякага гемарою з памяшканьнем. Кангрэс дэмсіл адбываўся б не ў сталічным Гарлеме, а ў цэнтры, напрыклад, у Палацы Рэспублікі. Па выніках галасаваньня Ён лёгка стаў бы «адзіным» і адразу запатрабаваў бы ад Дзярждэпу ЗША сваёй законнай долі грантаў, якая належыць яму згодна з Актам аб дэмакратыі ў Беларусі.
Ну а 18 ліпеня, на наступны пасьля прэзыдэнцкіх выбараў аўторак, «Советская Белоруссия» выйшла б з загалоўкам, набраным самым буйным кеглем, — «На выбарах прэзыдэнта РБ перамог адзіны дэмакратычны кандыдат!». Пакуль Захад чухаўся б, сьвежавыбраны гарант хуценька падпісаў бы дэкрэт аб забароне ўжываньня ў назвах слова «Адзіны» без узгадненьня з адпаведнымі структурамі. Каб не паўтарыўся казус гэтага году.
