 Юзаф Пятушка |
У нядзелю 8 ліпеня 2007 г. у касцёле Народзінаў Найсвяцейшай Панны Марыі ў г. Барысаве адбылося ўрачыстае ўручэнне медаля Pro Ecclesia et Pontifice (За заслугі перад Касцёлам і Папам) шматгадоваму пробашчу гэтай парафіі, Барысаўскаму дэкану ксяндзу Юзафу Пятушку, марыяніну. Ва ўрачыстасці ўзялі ўдзел Апостальскі Нунцый у Беларусі арцыбіскуп Марцін Відавіч, Апостальскі Адміністратар Мінска‑Магілёўскай архідыяцэзіі біскуп Антоні Дзям’янка, Апостальскі візітатар для грэка‑каталікоў у Беларусі кс. архімандрыт Сяргей Гаек МІС, святары і шматлікія вернікі.
Папскі медаль Pro Ecclesia et Pontifice, заснаваны Папам Львом XIII, мае ўжо больш за стогадовую гісторыю. Ён уручаецца за адмысловыя заслугі ў служэнні Касцёлу і Святому Айцу. Медаль выкананы ў форме залатога крыжа з бела‑жоўтай стужкай. На ім змешчаныя постаці святых Пятра і Паўла, тры малыя крыжы, дэвіз Pro Ecclesia et Pontifice, імя і герб папы. Гэтым медалём узнагароджваюцца як духоўныя асобы, так і свецкія каталікі, што сведчыць пра адзінства місіі ўсяго Божага Народа, незалежна ад канкрэтнага служэння, якое выконвае ў адпаведнасці са сваім пакліканнем кожны вернік.
Прадстаўнік Святога Айца арцыбіскуп Марцін Відавіч зазначыў, што гэтая ўзнагарода з’яўляецца таксама ўзнагародай, уручанай вернікам барысаўскай парафіі і ўсёй Беларусі.
Сёлета ксёндз Юзаф Пятушка адсвяткаваў пяцідзесяцігадовы юбілей свайго святарства. Ягоны лёс у многім падобны да лёсу тых старэйшых святароў, якія нарадзіліся на Беларусі, потым былі вымушаныя выехаць за яе межы, жыць і служыць Богу ўдалечыні ад радзімы, а калі з’явілася магчымасць вярнуцца — адразу ж вярнуліся і пачалі несці Божае слова і Божы спажытак тым, хто шмат гадоў быў пазбаўлены магчымасці жыць паўнакроўным хрысціянскім жыццём.
Ксёндз Юзаф нарадзіўся ў вёсцы Пераходы, на Віленшчыне. У маленстве хлопчык разам з сям’ёй жыў у Росіцы, у тым самым мястэчку, дзе падчас апошняй вайны разам з мясцовымі жыхарамі прынялі мучаніцкую смерць марыяне Антоні Ляшчэвіч і Юры Кашыра. Бацька будучага святара сябраваў тады з благаслаўлёным Антоніем Ляшчэвічам, з рук якога сын Юзік прыняў Першую святую Камунію. Потым сям’я выехала ў Польшчу і, магчыма, дзякуючы гэтаму ацалела.
У 1948 г. Юзаф Пятушка ўступіў у навіцыят ордэна айцоў марыянаў і праз год склаў першыя манаскія шлюбы, пасля чаго была вучоба ў духоўнай семінарыі. 24 ліпеня 1954 года яго разам з іншымі братамі марыянамі польская служба бяспекі прымусова вывезла ў Гетшвалд. Толькі праз нейкі час ён зноў меў магчымасць працягваць вучобу ў семінарыі і адначасова ў Акадэміі каталіцкай тэалогіі. Пасля святарскага пасвячэння, прынятага ў 1957 годзе, ксёндз Юзаф служыў Богу і людзям у розных месцах: працаваў сярод студэнтаў Люблінскага універсітэта, навучаў рэлігіі дзяцей і моладзь, за што зведаў пераслед з боку камуністычных уладаў.
Ён шмат часу прысвячаў выхаванню моладзі: і тады, калі быў прэфектам марыянскай семінарыі ў Любліне, і калі пазней займаўся справамі пакліканняў у Варшаве. Падчас душпастырскай працы ў інстытуце псіхіятрыі і неўралогіі ў Варшаве, айцец Юзаф заснаваў там супольнасць адновы ў Духу Святым.
Ён не меў недахопу ў працы, ягоная служба была заўсёды цікавая і шматгранная, але ўвесь час у памяці жыў успамін пра радзіму і ўсведамленне таго, што там, на Беларусі, а таксама і ва ўсім СССР, людзі не мелі магчымасці жыць паўнакроўным хрысціянскім жыццём. Гэта падштурхнула святара ў 70‑я гады паехаць на радзіму, нібыта ў госці. Пасля былі паездкі ў 1971—1989 гг. у розныя гарады Савецкага Саюза, якія сталі своеасаблівым місіянерскім служэннем. У той час кс. Юзаф ездзіў у Варонеж, Іркуцк, Омск, Ленінрад, Мінск, Магілёў, Оршу, Рыгу, Кіеў, дзе цэлебраваў св. Імшу і ўдзяляў святыя сакрамэнты. Толькі ў Магілёве ён ахрысціў 60 дзяцей.
У місіянерскіх паездках айца Юзафа свой прынцып, які грунтаваўся на наказе аднавіцеля закона марыянаў благаслаўлёнага Юрыя Матулевіча — ісці туды, дзе цяжэй. Быў у ягоным місіянерстве і вымушаны перапынак: у 1981—1983 гг., калі ў часы дзейнасці «Салідарнасці» з Польшчы было вельмі цяжка выехаць.
Кс. Юзаф быў сябрам айца Аляксандра Меня. Айцец Юзаф ездзіў да яго ў Падмаскоўе, меў з гэтым святаром не адну змястоўную размову. Потым айцец Мень па запрашэнні айца Юзафа наведаў яго ў Варшаве. Гэтых людзей аб’ядноўвалі аднолькавыя погляды на чалавека і ягонае прызначэнне ў свеце.
У 1990 годзе кс. Юзаф вярнуўся на Беларусь і ўжо семнаццаць гадоў аддана працуе ў барысаўскай парафіі Народзінаў Найсвяцейшай Панны Марыі. Ён заслужыў павагу вернікаў сваёй бескарыслівай службай, сваім непатрабавальным да выгодаў (усе гэтыя гады ён жыве ў маленькім пакойчыку над сакрыстыяй) жыццём, той неабыякавасцю, з якой ён заўсёды ўспрымаў людскія праблемы. Атрыманая кс. Юзафам Пятушкам узнагарода Pro Ecclesia et Pontifice сведчыць пра прызнанне Святым Айцом яго заслугаў перад усім Касцёлам.
