* * *
Няхай шалеюць гэныя, а я…
А я шчаслівы тым, што столькі маю
Надзейных, верных, любых мне сяброў.
Шчаслівы тым, што цвёрда
Не, не дадуць яны загінуць краю,
Дзе ад вякоў пульсуе наша кроў,
Кроў нашай Памяці, кроў Родных Слоў!
Будзьма, кім ёсць!
«Станьма, як немцы! Або — як англійцы!
Ну гэта ж так проста:
З’ездзі, пабач — і іх дух і веру прымі!»
Гэта — наіўнасць. Не станем павек.
Дый навошта?
Будзьма, кім ёсць мы —
Крывіцкага роду людзьмі!
Апошняя страфа з адной ненапісанай балады
Тады і нанёс мне сябар мой рану.
Такую рану, што думаў: не ўстану.
Выжыў. І цыўкаю сціху. Аднак
Гляджу на жыццё ўжо інакш, інакш…
Што гэта, Божа?
Што гэта, Божа? Няўжо невылечная нарасць
Губіць іх душы і сэрцы, бязглуздзіць галовы?
Гэта ўжо не абыякавасць, гэта — нянавісць
Да найсвятой са святыняў — да роднае мовы.
Ну, галоўнае…
Ой, як усе навучыліся ў нас гаварыць!
Як красамоўна, як гладка, як
Ну, а галоўнае: іншы галовы дурыць
Можа гадзінамі — і анікому не сумна!
На тэму: бацькі і дзеці
На камуністаў ядавітай сліны
Ён не шкадуе. Нават калі хтось
Маральнасцю да той належаў плыні,
Якую заснаваў Ісус Хрыстос.
Паколькі камуністам быў і родны
Ягоны татка, дык цікава знаць:
Ці ходзіць ён, ад ерасі свабодны,
На бацькаву магілу папляваць?
«Во каб цябе!..»
«Во каб цябе!..» Гэта я так на Музу сваруся.
Штось баставаць пачала. На чацвёрты радок,
Як на чацвёрты паверх без ліфта, узбяруся —
І адчуваю: усё! Далей ні на крок!
Як вернік у храм
Верш не павінен быць як нейкі хлам.
Радкоў
Я ў верш хачу заходзіць, як у храм —
Як вернік у касцёл або ў царкву.
