(8.01.1848 –19. 02.1905)
На рэштках маёнтка лаза і асіны.
Але не схавалі яны ад людзей
Шляхетнасць і веліч, якія ў Айчыны
Былі пры табе і ў табе… І мілей
Нічога няма для цябе, і не стане,
Чым Нёман, хоць помніш Маскву і Парыж,
Як помняцца матчыны песні, каханне
І побач з дарогай запылены крыж,
З якога твая пачалася дарога,
Якім і закончыцца ўсё апасля.
А музыка будзе малітвай да Бога
Ляцець і вяртацца, як крык жураўля,
Які
Бо тут нарадзіўся ля гэтых дуброў,
Дзе ты без народа сябе не ўяўляеш,
Бо толькі з народам жывая ў нас кроў…
Твой родны маёнтак разбураць і спаляць
Тутэйшыя людзі, якіх ты любіў…
Чырвоная цэгла ў траве, нібы памяць,
Якую народ наш аднойчы згубіў,
Калі адвярнуўся на міг ад Айчыны,
Каб скінуць свой крыж беларускі з плячэй…
На рэштках маёнтка лаза і асіны,
І Нёман, як вечнасць, спакойна цячэ…
