Разнастайная дзевяцідзённая праграма папоўнілася нават некаторымі сьвецкімі элемэнтамі. Фурор выклікалі «Віртуозы Масквы», якія пад кіраўніцтвам Г.Гараняна сыгралі і некалькі джазавых кампазыцыяў; моладзевы аркестар з гораду Асьці (Італія) і яго саліст з чароўным голасам Мікелянджэла Пэпіна; тэатар беларускай драматургіі зь Менску з рок‑опэрай «Адвечная песьня».
«Віртуозы» наведалі Магілёў ужо другі раз. Першы раз, некалькі гадоў таму, маэстра Сьпівакоў адгукнуўся на цёплую просьбу аднакурсьніка У.Браілоўскага, тагачаснага дырэктара Магілёўскай філярмоніі і ініцыятара «Залатога шлягеру», і прывёз у Магілёў сваю групу з багатай канцэртнай праграмай. Цяпер У.Браілоўскі адбывае тэрмін у месцах ня дужа аддаленых, і, можа, з гэтай прычыны сам Сьпівакоў не прыехаў.
На адкрыцьці фэстывалю мэр Магілёва В.Шорыкаў аддаў належнае ініцыятарам і ранейшым яго арганізатарам, адзначыўшы добрым словам і граматай гарвыканкаму тагачаснага ксяндза Ўладзіслава Бліна ды іншых дзеячаў, што зрабілі істотны ўнёсак у фэстываль.
Асабліва прыемна было глядзець, як сказаць добрае слова фэстывалю на сцэну падымаюцца поруч япіскап Сафроній і прадстаўнікі Ватыкану. Фэстываль, ініцыяваны Касьцёлам, праваслаўная Царква напачатку сустрэла нядобразычліва, і працяглы час праваслаўныя сьвятары на фэстывалі не паказваліся. Прыемна ўразіла і дэпутат палаты Натальля Аўдзеева: яна цудоўна прасьпявала купалаўскую «Малітву»:
- «Я буду маліцца і сэрцам, і думамі,
Расьпятаю буду маліцца душой,
Каб чорныя долі зь мяцеліцаў шумамі
Ўжо больш не шалелі над роднай зямлёй…»
Гадоў сем‑восем таму яна, будучы чыноўніцай гарвыканкаму, на вячэрніх моладзевых тусоўках такога ж фэстывалю ганялася за хлопцамі і дзяўчатамі, спрабуючы адабраць у іх бел‑чырвона‑белыя сьцяжкі. Нешта мяняецца, калі яна запела сваім прыгожым голасам пра расьпятую душу.
Але галоўны сымбаль і гонар фэстывалю — «Малітва» Н.Арсеньневай і М.Равенскага.
На адным зь першых фэстываляў «Магутны Божа» мяне бязьмерна ўсхвалявала і ўразіла гэтая дзея, калі пад канец яго ўрачыстага адкрыцьця на сцэну выйшлі ўсе хоры, усе сьпевакі і музыкі, якія адкрывалі фэстываль, хто не зьмясьціўся на сцэне — пайшлі ў праходы залі і нават на балькон, і пад уладарна‑велічным кіраваньнем Уладзімера Роўды ўся заля засьпявала «Магутны Божа! Ўладар сусьветаў, вялікіх сонцаў і сэрц малых! Над Беларусяй, ціхай і ветлай рассып праменьні свае хвалы…» З гледачоў сьпявалі тады нямногія, слоў ня ведалі. Але сьпявалі харавыя калектывы і сьпевакі ня толькі зь Беларусі, сьпявалі польскія, расейскія, украінскія хоры (калі й вывучыць пасьпелі!) і гімн‑малітва гучала так, што Бог яе ня мог не пачуць. Больш такога супольнага ўрачыстага сьпяваньня «Малітвы» мне чуць не даводзілася, але, тым ня менш, яна велічна гучыць кожны раз пры адкрыцьці і закрыцьці фэсту.
Калі фэстываль узяў пад патранаж гарвыканкам, была спроба адмовіцца ад «Малітвы». Напачатку паспрабавалі замяніць жывое сьпяваньне «фанэрным». Так, аднойчы фэстываль закрывалі пад тэхнічнае гучаньне мэлёдыі М.Равенскага бяз слоў Н.Арсеньневай. Гледачы зьдзіўлена пераглядваліся, нарэшце адзін не ўтрымаўся і закрычаў «Роўду на сцэну!» Яго спрабавалі супакоіць, але ён гучным голасам паўтараў, перакрыкваючы «фанэру»: «Роўду на сцэну!!! Роўду на сцэну!!!..» Па заканчэньні фэстывалю ў гарвыканкам пайшлі лісты з патрабаваньнямі вярнуць «Малітву» фэстывалю. І «Малітву» вярнулі.
Вось і на гэты раз, калі на сцэну выйшлі розныя харавыя калектывы, і вядучая запрасіла маэстра Роўду, уся заля ўстала і тры разы прасьпявала «Малітву». Закрываўся фэстываль пад тую ж «Малітву», толькі ўжо ў выкананьні Магілёўскай гарадзкой капэлы пад кіраўніцтвам Сяргея Лішчэнкі. Фэстываль дапамагае вярнуць Бога ў душы людзей. Мо тым і ўратуемся…
