З дому таго,
што стаіць на праспекце
выйшла старая
выкінуць смецце —
Шлоп!
— падслізнулася.
Бразь!
— адляцела вядро!
Хістка ўстае,
набліжаюцца дзеці:
— Бабця, у якім вы пад’ездзе жывеце?
Смех — не пытанне,
а ўсё ў галаве паплыло…
Помніцца бабці гімн СэСэСэру,
Помніцца тое,
як добра і слаўна было!
Смецце насіла тады пакаёўка —
ёй, генеральшы, неяк нялоўка.
У тыя часіны
нават алоўка
яна не вастрыла сама.
Сцежкі ля дому чысцілі спраўна,
строем хадзілі флора і фаўна.
Лёгка жылося,
файна, забаўна
й так ад відна да відна…
Думкі кружлялі,
ногі дрыжалі,
трэслася дробна рука.
— Гады! Такую краіну прасралі!
Мала садзілі,
дрэнна пужалі!
Іначэ зараз бы
ўсе уважалі
старага
бальшавіка!
0
0
0
0
0
0
