Наталка Бабіна: Байкот чэмпіянату-2014! Дыскусійны артыкул. Выказвайцеся ў каментах 114

На чэмпіянаце свету па хакеі ў Швецыі на многіх матчах трыбуны пуставалі. Даю гарантыю, што ў Мінску ў 2014-м не будзе ніводнага пустога месца. Настаўнікаў, школьнікаў, студэнтаў, курсантаў абавяжуць выкупіць усе білеты, колькі б яны ні каштавалі.

А хто адмовіцца, на таго знойдуць кару. Рэпрэсіўны апарат у Беларусі такі вялікі, што дойдзе да кожнага.

У мінулым годзе майго дзесяцігадовага пляменніка гэтакжа прымусам адправілі на «Мінск-Арэну» глядзець юніёрскае фігурнае катанне. А перад уваходам прымусілі зняць… шалік,

бо ён быў бел-чырвона-белы, і побач з перастрашаным школьнікам увесь час, пакуль на лёдзе круцілі акселі і тулупы, прасядзеў моцны тып у цывільным!

Бел-чырвона-белы сцяг — беларускі нацыянальны сцяг, забаронены ўладамі. Ён дзейнічае на іх, як чырвоная анучка на быка. Сяргей Каваленка, уся віна якога была ў тым, што ён вывесіў нацыянальны сцяг на каляднай ялінцы ў сваім горадзе, трапіў у турму.

З акна майго дома за пяць кіламетраў бачная гэтая вялізная спаруда ў выглядзе гратэскнай хакейнай шайбы — «Мінск-Арэна», візітоўка і сімвал спартовых амбіцый беларускіх уладаў.

Тут, на гэтым катку на 15 тысяч месцаў, будуць праходзіць матчы сусветнага чэмпіянату па хакеі ў 2014 годзе.

Хакей — любімы від спорту Аляксандра Лукашэнкі. Штогод ён арганізоўвае хакейныя турніры, на якіх сам жа і выйграе.

Адзін з беларускіх мультымільянераў, супраць фірмаў якога ЕС нядаўна ўвёў санкцыі, прызнаўся у інтэрв’ю, што ходзіць гуляць з Лукашэнкам у хакей як на працу.

Калі ты гуляеш з Лукашэнкам у хакей і косіш з ім траву касой у ягонай рэзідэнцыі — ты эліта Беларусі. Так што вэлкам ту Беларусь, удзельнікі чэмпіянату!

У Беларусі шмат так званых лядовых палацаў. Звычайна яны пустуюць. Але калі праводзяцца матчы, туды пад прымусам зганяюць школьнікаў і студэнтаў, каб ігралі ролю гледачоў.

Ці патрэбны будзе Каваленку чэмпіянат у Мінску?

Ці патрэбны будзе гэты чэмпіянат майму пляменніку-школьніку і ягонаму тату?

Ці патрэбны гэты чэмпіянат беларускаму мільянеру?

Лукашэнку чэмпіянат у Мінску, безумоўна, патрэбны. Спорт у Беларусі — гэта вялікая палітыка, спартовымі дасягненнямі апраўдваюць дыктатуру.

А наконт свята для беларускіх аматараў… Я не вельмі цікаўлюся прафесійным спортам і наконт хакея дакладна ведаю толькі тое, што там трэба забіць шайбу ў вароты саперніка. Па-мойму (не чытайце далей, калі вы не згодныя), грошы, якія выдаткоўваюцца на любы спартовы чэмпіянат, дзе б ён ні праводзіўся, лепш выдаткаваць на тое, каб вылечыць хворых дзяцей. Але, калі ўжо чэмпіянаты праводзяцца, яны павінны быць святам для народа краіны, дзе яны адбываюцца. Беларусі ж цяпер дакладна не да святаў.

Народ Беларусі жыве ва ўмовах пастаяннага прыніжэння. Рускі паэт Мандэльштам пісаў пра такую сітуацыю: «Мы живём, под собою не чуя страны».

Асабліва гэтае прыніжэнне адчуваецца апошнія тры гады: жорсткае, крывавае падаўленне мірных пратэстаў, бессаромная фальсіфікацыя судовых справаў пратэстоўцаў, страшны абвал цэн, незразумелы выбух у метро.

Амаральнасць, татальная хлусня, нацыянальная дыскрымінацыя — усё гэта штодзённасць беларускага жыцця.

Затрыманні, ператрусы і правакацыі — гэта штодзённасць грамадзянскіх актывістаў.

Бяспраўнасць, цёмны адчай — гэта штодзённасць народу.

Пра штодзённасць мультымільянераў пісаць не буду — я пра яе нічога не ведаю.

Я задала знаёмым пытанне: «Як вы ставіцеся да правядзення чэмпіянату па хакеі ў Мінску?» Характэрныя адказы: «Негатыўна. Для мяне хакей асацыюецца з Лукашэнкам, а гэты персанаж добрых пачуццяў не выклікае. Таму і чэмпіянат таксама». «Добра, але не сёння». «Ніяк. Мяне хвалюе, як пражыць на мізэрную пенсію, як дапамагчы дзецям, якія бядуюць на мізэрную зарплату, а хакей мяне не хвалюе».

Успамінаю размову, якая нядаўна адбылася, калі я стаяла ў чарзе ў аддзяленні банка ў пасёлку, дзе я жыву. Людзі разгаварыліся пра нядаўнюю дэвальвацыю, рост цэнаў і што рабіць з гэтым.

— Па Канстытуцыі, крыніца ўлады ў краіне — народ. Трэба мяняць уладу, — сказала я.

Усе шчыра рассмяяліся.

— Калі б’юць дубінкамі па галаве, гэта вельмі балюча, — адсмяяўшыся, сказала жанчына сярэдніх гадоў.

Вось такая паказальная размова. Народ не бачыць у сабе крыніцу ўлады, затое добра бачыць дубінкі…

Давайце разважым яго хакеем! Гэта якраз тое, што цяпер трэба народу!

Для народа Беларусі хакейны чэмпіянат будзе пасланнем ад свету: «Мараль — нішто, пустая выдумка. Светам правяць грошы і прымус. Галоўнае, што ёсць на свеце, — уласнасць і ўлада. Такую сістэму будуем мы ў Беларусі, і ўвесь свет так жыве. Увесь свет падтрымлівае нас, і нават не спрабуйце з намі змагацца».

Правядзенне чэмпіянату па хакеі ў Мінску будзе голам у вароты беларускага грамадства.

Кожны від спорту мае ў Беларусі куратараў з ліку дзяржаўных чыноўнікаў. Дэмагогіяй чыстай вады ёсць іх пастаянныя заявы пра тое, што спорт павінен быць па-за палітыкай. Не, ён чыннік ганебнай палітыкі.

Калі Міжнароднай федэрацыі хакея падаецца маральным і лагічным праводзіць тут чэмпіянат па хакеі — хай яна яго праводзіць. Але я туды не пайду.

* * *

Наталка Бабіна — маці траіх дзяцей і пісьменніца. Аўтарка рамана «Рыбін горад» і зборніка апавяданняў «Крыві не павідна быць відна». Жыве ў аграгарадку Ждановічы пад Мінскам.

Наталка Бабіна

Хочаш падзяліцца важнай інфармацыяй ананімна і канфідэнцыйна? Пішыце рэдактару «Нашай Нівы» ў ТГ