Невядома, якую з дарог давядзецца прайсцi i праехаць.
Невядома, якая
Але ведаю, што не чакаю, не прагну басяцкай уцехi,
А чакаю сяброўскай сустрэчы, схаванае за небакраем.
Не патрэбна сустрэча з анёлам, тым болей, прарокам.
Не патрэбна падтрымка ад моцных, тым болей, вялiкiх.
На сябе спадзяюся i веру пясчаным дарогам.
Спадзяюся на сябра, якога няможна паклiкаць.
Непатрэбнае ўчора, назаўтра патрэбным здаецца;
Неабходнае сёння губляе свой кошт неўзабаве;
Так букеты святочныя ператвараюцца ў смецце;
А насенне чакае ў зямлi, спадзяецца на травень.
Ёсць дарога, няма ў той дарогi канца i пачатку;
Можа, ёсць, толькi я iх нiколi не ведаў, не бачыў.
Я iду, каб дарога прасцейшай здавалася брату;
Над пуцiнаю рогат крыжуецца з енкам i плачам.
Неразумна iсцi i не бачыць хоць нейкае мэты;
А цi варта iсцi да святла не свайго, а чужога?
Можа, каменем лепей ляжаць на зямлi запаветнай?
Пэўна, лепей, ды не адпускае цяжкая дарога.
* * *
Прыкладна 25 гадоў таму ўтварылася літаратурная суполка «Тутэйшыя» — яркая плеяда на небе беларускага мастацтва. Сёлета мы будзем час ад часу перадрукоўваць творы «Тутэйшых» у нашаніўскай рубрыцы «Літаратара». Сёння адкрываем цыкл вершам Адама Глобуса. У зборніку «Тутэйшыя» ён быў апублікаваны пад назвай «Развагі».
