Вітаўтас, 57 год. Літва, Вільня, працуе дальнабойшчыкам 20 гадоў.
Антон, 50 год. Харватыя, Заграб, працуе дальнабойшчыкам 30 гадоў.
Генадзь, 51 год. Беларусь, Мінск, працуе дальнабойшчыкам 16 гадоў.
Веліко, 38 год. Сербія, Белград, працуе дальнабойшчыкам 12 гадоў.
Бранко, 28 год. Сербія, Белград, працуе дальнабойшчыкам 5 гадоў.
Васіль, 31. Украіна, працуе дальнабойшчыкам 13 гадоў.
Мікалай, 44. Беларусь, Мінск, працуе дальнабойшчыкам 19 гадоў.
Армін, 36. Боснія і Герцагавіна, Мостар, працуе дальнабойшчыкам 8 гадоў.
Яўген, 30. Расія, Бранск, працуе дальнабойшчыкам 4 гады.
Райко, 57. Боснія і Герцагавіна, Брчко, працуе дальнабойшчыкам 12 гадоў.
Дамір, 33. Сербія, Врбас, працуе дальнабойшчыкам 8 гадоў.
Махбуб, 52. Іран, Міандоаб, працуе дальнабойшчыкам 15 гадоў.
Іван, 63. Украіна, Адэса, працуе дальнабойшчыкам 44 гады.
Карэспандэнт «Нашай Нівы» адправіўся ў рэйс з дальнабойшчыкамі з Беларусі да Італіі і назад, каб адчуць і задакументаваць хаця б частку складанасцей гэтай працы.
Мне было цікава паздымаць партрэты дальнабойшчыкаў, паназіраць за тым, як змяняюцца вобразы і характары ў залежнасці ад краіны, наыянальнасці, колькасці год, праведзеных у кабіне.
Аказалася, што далёка не ўсе з іх — вусатыя тоўстыя мужыкі за 50 у трэніках з расцягнутымі каленкамі. Але ўсе, каго мне давялося запытаць, пацвярджаюць:
«дальнабой» — гэта стыль жыцця, нельга паездзіць 5–10 год, а пасля кінуць.Некаторыя мужчыны нават прызнаваліся, што даюць імёны сваім машынам.
Так ці інакш, усе дальнабойшчыкі розныя, але аб’ядноўваюць іх складанасці, з якімі яны вымушаныя сутыкацца штодня. Таму чымсьці яны ўсё
Больш разгорнуты рэпартаж хутка на nn.by
