У мяне няма мабільнага тэлефона і студыі.
Бог даў мне мелодыю — ад таты, ад мамы. І калі мелодыя ёсць, камп’ютар жа нармальную мелодыю не створыць, у ім няма жыцця.
Мне заўсёды было добра ў Мар’інай Горцы, каля рэчкі Цітаўкі. Мне падабаецца пакупацца, схадзіць у лес.
Калі да мяне прыходзіць настальгія, я проста збіраюся і еду ў Мар’іну Горку. І песні там пішу лірычныя: «Алеся», «Вераніка», «Зачараваная мая».
Найбольш цаню ў людзях прыстойнасць і талент.
Сапраўдны кампазітар — той, хто можа напісаць і эстрадную песню, і сімфонію.
У цяперашні час талентам вельмі складана. Ім заўсёды было складана, а цяпер асабліва, бо рынак, грошы.
Тата ў мяне граў на скрыпцы ў трупе Уладзіслава Галабка. Але нотаў не ведаў. Ён быў доктарам, франтавіком. Я нарадзіўся ў Мінску, але пачатак вайны сустрэў у Магілёве, у эвакуацыі.
Мама родам з Бабруйска. З каталіцкай, шляхецкай сям’і. А тата быў з сялян. Мама вельмі любіла вальсы Штраўса, а тата — «Паланэз» Агінскага. Яны абое хацелі, каб я стаў музыкантам.
Самы сучасны кампазітар — гэта Бах.
Для мяне Чэ Гевара — гэта правадыр. І я чэгеваравец. А для некаторых людзей ён тэрарыст.
Я нарадзіўся ў 1938. Страшны час. Арышты, рэпрэсіі.
У мяне была клінічная смерць. На тым свеце мне нават спадабалася. Запомніў фосфар, калідор, вяртанне.
Уладзімір Мулявін — гэта самародак.
Мне вельмі прыемна было працаваць з Віктарам Вуячычам. З Кабзонам — зразумела. З Мулявіным.
Я аднойчы начаваў на лецішчы Максіма Танка на Нарачы. Максім Танк — гэта была асоба!
Канечне, я многім абавязаны Пятру Машэраву.
Я старшыня Саюзу кампазітараў ужо больш за 30 гадоў. Мяне Машэраў прызначыў.
