Пра незвычайнае хобі «дзядзькі Толі» (так называюць Анатоля Уладзіміравіча Ждана мясцовыя) ведае ўвесь двор, піша «Салідарнасць».
Ды і як тут ўтоіш, калі звяркі ўсіх масцяў і калібраў апанавалі велізарную тэрыторыю каля маленькага двухпавярховага доміка?
Сваю «звераферму» Анатоль Уладзіміравіч разводзіць вось ужо сем гадоў. — Пачалося ўсё з таго, што мы, праязджаючы неяк з жонкай па трасе, убачылі самаробную фігурку бусла, — распавядае ён. — І я падумаў: а чаму б мне самому такое не зрабіць? І зрабіў.
Цяпер буслоў ў двары дома дзядзькі Толі і не злічыць. А побач з імі і насарогі, і белыя мядзведзі, і кенгуру і нават сланы… Прычым, як прызнае сам Анатоль Уладзіміравіч, такой цягі да мастацтва раней ён у сабе нават не падазраваў.
— Усё жыццё я прапрацаваў электразваршчыкам, цяпер вось працую сантэхнікам. — Значыць, напэўна, у школе маляванне вельмі любілі? — спрабую я знайсці першакрыніцы раптам узніклай прагі да творчасці.
— Ды вы што! Скажу вам па сакрэце, школу я наогул прагульваў. Напэўна, толькі фізкультуру любіў, — дзеліцца дзядзька Толік.
— А дорага вы гэтых звяркоў прадаеце? — прамацваю матэрыяльны аспект пытання. — Ды вы што?! Я свае працы не прадаю. Кажу ж: гэта маё хобі! Я нават на заказ не раблю — не хачу звязваць нейкімі тэрмінамі, абавязацельствамі. А так сам сабе гаспадар — хачу раблю, хачу на канапе валяюся. Галоўнае — каб гэта было ў задавальненне. Хоць грошы мне сапраўды прапаноўвалі. Але мне гэта не цікава — я і так багаты, — смяецца Анатоль Уладзіміравіч.
Праўда, знаходзіліся і тыя, хто хацеў разжыцца працамі мясцовага майстры абсалютна бясплатна. Так некалькі звяркоў «сышлі» ў глухой ночы ў невядомым кірунку. Але ў цэлым мастацтва для дзядзькі Толі святое. Хоць тут табе ні глухіх платоў, ні замкаў. Адзіныя ворагі цудоўнага — маленькія дзеці.
— Зламаць такую фігурку немагчыма — там унутры дахавая бляха і арматура, але затое пашкодзіць вельмі проста — сам аб’ём бо з пенапласту, — тлумачыць майстар. — Вось вы скрынкі ад тэлевізараў і халадзільнікаў на сметнік выкідваеце, а я іх падбіраю, клею і раблю такіх звяркоў.
Сваю «звераферму» дзядзька Толя стварае ў сябе ў гаражы, які сам жа распісаў пад казачны церамок. Замест звыклых запчастак там складзеныя пластыкавыя скрынкі і бляшанкі з фарбамі. — Тут і ствараю. Толькі не пытайцеся ў мяне, колькі сыходзіць часу на адну фігурку — сам не ведаю. Я сёння, напрыклад, магу ўсю ноч сядзець рабіць, а потым, бывае, не хочацца і месяц брацца. Я толькі для задавальнення працую.
Мяркуючы па шчыльнасці насельнікаў двара, задавальненне ў дзядзькі Толі не змяншаецца. Велізарная тэрыторыя спрэс застаўленая жыўнасцю — ад маленькіх павучкоў да сланоў і жырафаў.
— Я перадачы люблю пра жывёл. Убачу што-небудзь цікавае — і тут жа хочацца зрабіць. Ці карцінку якую. А вось той заяц наогул з мультфільма. Я не імкнуся да таго, каб было падобна, як на фатаграфіі. Галоўнае — фантазія.
Але не трэба думаць, што хобі ў дзядзькі Толі — суцэльнае мастацтва. Як аказалася, стварэнне і ўтрыманне такой «зверафермы» — занятак цалкам экстрэмальны. Так, працуючы над чарговым гадаванцам, Анатоль Уладзіміравіч пазбавіўся пальца — няўдала разануў бляху балгаркай. А афарбоўка звяркоў кожную вясну ператвараецца ў сапраўдны альпінізм — паспрабуй без пэўных навыкаў размаляваць лемура, які сядзіць высока на дрэве!
Увогуле, занятак гэты не для слабанервных і слабахарактарных. Напэўна, таму, каб неяк ураўнаважыць сваё хобі, Анатоль Уладзіміравіч разводзіць пад акном кветкі. — Вы паглядзіце, якія ў мяне ружы! Шкада, што вы восенню прыйшлі — улетку тут такая прыгажосць была! — Ставіць мяне ў чарговы ступар дзядзька Толік.
Паабяцаўшы вярнуцца летам, я развіталася са сваім суразмоўцам. Ужо па дарозе падумала: не, не ўсё страчана, пакуль у гэтай краіне ёсць сантэхнікі, якія вырошчваюць ружы і разводзяць ў двары насарогаў!
