Будучы прэзідэнт Польшчы нарадзіўся ў вялікай сям’і 29 верасня 1943 года ў мястэчку Попава ў гміне Ліпна. Ён скончыў школу механізацыі сельскай гаспадаркі і працаваў электрамеханікам. У 1967 годзе ўладкаваўся электрыкам на Гданьскую суднабудаўнічую верф.
Першы досвед палітычнай барацьбы Лех Валенса атрымаў у 1970 годзе — ён актыўна ўдзельнічаў у страйку рабочых верфі і быў арыштаваны.
Пазней ён уваходзіў у афіцыйную Рабочую камісію, адказваў за бяспеку і гігіену. У 1976 годзе яго звольнілі за крытыку дзейнасці прафсаюзаў і адміністрацыі прадпрыемства.
14 жніўня 1980 года ён ачоліў страйк на Гданьскай верфі і стаў лідарам Міжнароднага страйкавага камітэту.
Цягам двух тыдняў лідары акцыі вялі перамовы з уладамі. 31 жніўня яны завяршыліся падпісаннем пагадненняў, якія гарантавалі выкананне ўсіх патрабаванняў рабочых, у тым ліку права на арганізацыю незалежных самакіраваных прафсаюзаў. Набольш вядомым з іх стала «Салідарнасць».
5 кастрычніка 1983 года Лех Валенса атрымаў Нобелеўскую прэмію міра за імкненне да мірнага вырашэння праблем і канфліктаў у барацьбе за правы і свабоды.
Сваю ўзнагароду прафсаюзны лідар перадаў польскаму касцёлу ў фонд развіцця індывідуальнай сельскай гаспадаркі.
У 1988 годзе, калі Польшчу зноў скалыхнулі страйкі, Валенса выступіў за перамовы з уладамі. Быў арганізаваны знакаміты «круглы стол», у межах якога было прынятае рашэнне аб правядзенні ў краіне выбараў у сейм і сенат.
Па выніках галасавання ў парламент увайшлі ўсе кандыдаты ад «Салідарнасці». У краіне быў сфармаваны першы некамуністычны ўрад. А ў 1990 годзе Лех Валенса быў абраны прэзідэнтам Польшчы. Гэтую пасаду ён займаў адзін пяцігадовы тэрмін.
