Фота: Лёша Wargun
Аўтарка 34mag.net амаль тыдзень пратусавалася з олдскульным геніем, спадаром Эніа Марыконэ, у якасці перакладчыцы. Нягледзячы на свой узрост і рэпутацыю тырана, дзядуля Эніа дае магчымасць не толькі знайсці з ім супольную мову, але і падслухаць некаторыя размовы, якія датычаць страхаў Маэстра і яго ўражанняў ад Беларусі.
«Гэта бярозы?»
Мы прыязджаем у аэрапорт а дзясятай раніцы. Я мушу сустракаць самога кампазітара, яго жонку, сына і менеджара, акрамя таго, дамовіцца з грузчыкамі, каб тыя аднеслі іх валізы да машыны. У валізах ноты, а дакладней партытуры да канцэрту, які Маэстра будзе даваць разам з Прэзідэнцкім аркестрам і хорам Белтэлерадыёкампаніі.
Табло ў VIP-зале аэрапорта паказвае, што самалёт з Кіева, дзе Марыконэ выступаў напярэдадні, прызямліўся, і я выцягваю з авоські аркуш паперы з імем менеджара, каб не кампраметаваць боса.
Чую крокі, бачу бабулю, якая падымаецца па прыступках. «Звычайная беларуская бабуля», — думаю я і, не павітаўшыся, чакаю ўбачыць знаёмага чалавека ў акулярах.
Бабуля працягвае мне руку: «Buongiorno!» — і за ёй выплываюць двое мужчын і дзядуля, які ніяк не рэагуе на маё вітанне. Я праводжу іх на канапу і тлумачу, што трэба пачакаць, пакуль мытня праверыць багаж, а памежнікі – пашпарты.
Стары глядзіць на мяне сувора, як ксёндз на грэшніка, ён разваліўся на канапе і перапытвае ў жонкі, што я сказала. Спачатку я пераймаюся з-за сваёй італьянскай, пасля проста разумею, што дзеду 85 і ён, мякка кажучы, глухаваты.
Пасля ўсіх кантроляў і аглядаў мы выходзім з нашага аэрапорта-лабірынта і сядаем у чорны мэрс. Кіроўца дзядзя Пеця вязе нас у гатэль.
Дзядуля Эніа падаецца нешматслоўным, незадаволеным і вельмі стомленым. Па дарозе з аэрапорта ён упершыню звяртаецца да мяне. «Гэта бярозы?» — пытае ён, назіраючы за пейзажам. Калі беразняк заканчваецца і пачынаюцца прыгарадныя будынкі, ён заплюшчвае вочы і засынае.
У гатэлі нас чакае нейкі чувак з камерай і мікрафонам. Арганізатары спрабуюць спыніць здымкі, на што мы чуем: «Мы з дзяржаўнага тэлебачання!» Дзед дае інтэрв'ю, не зняўшы капелюша. Яго сын і менеджар не разумеюць, што адбываецца. Пасля нядоўгай спрэчкі ўсе разыходзяцца, я праводжу дзядулю да яго нумара, развітваюся. Ізноў цішыня ў адказ.
«Мы ўсе паедзем адсюль нахер!»
На наступны дзень прачынаюся а шостай раніцы, каб своечасова прыйсці да гатэля, адкуль мы рулім у Палац Рэспублікі. Выязджаем па раскладзе а 8:00. Ужо 7:59, лобі пустуе, я маральна рыхтуюся.
Стрэлка гадзінніка перамяшчаецца на 8:00, адкрываюцца дзверы ліфта, і Маэстра сустракае мяне ўсмешкай і даволі дзіўным пытаннем: «А колькі ты важыш?». — «45». — «У нас ёсць міндаль, там шмат жалеза і калорый, частуйся», — і яго жонка прапаноўвае мне жменю арэхаў.
Калі мы пад’язджаем да Палаца Рэспублікі, яны пытаюцца ў мяне пра стратэгічнае значэнне будынка і ласкава называюць яго «маўзалеем». Аказваецца, гэта не наша прыдумка, а агульнае ўражанне.
Аркестр сустракае дзядулю спачатку цішынёй, пасля скрыпачы пачынаюць грукаць смычкамі па пюпітрах: гэта ў іх замест апладысментаў.
Маэстра і я сядаем перад аркестрам і слухаем рэпетыцыю, якую праводзіць памочнік Эніа маэстра Андзэльма, жвавы дзядок з усмешкай да вушэй і незвычайна добрымі вачыма. На першай кампазіцыі высвятляецца, што часткі музыкантаў няма, інструментаў не хапае.
Эніё падскоквае з крэсла і пачынае лаяцца. «Мы ўсе паедзем адсюль нахер, калі заўтра не будзе ўсіх інструментаў!» — што я ў лагоднай форме перакладаю кіраўніку аркестра. Высвятляецца, што наш Прэзідэнцкі аркестр — гэта маленькі аркестрык, і для таго каб выканаць патрабаванні італьянцаў, яны запрасілі дадатковых музыкантаў з тэатраў.
Насамрэч, ён «проста хацеў паказаць, што варты пашаны» — я падслухоўваю гэта ў машыне, калі адводжу яго на абед.
Па абедзе мы сядаем на тыя ж крэслы, у аркестры папаўненне – некалькі перкусіяністаў і два кантрабасісты. Маэстра спакайнее. Рэпетыцыя працягваецца. Першыя скрыпкі глядзяць на мяне і ўсміхаюцца: здаецца, дзядуля заснуў.
Пасля я заўважаю, што ён проста заплюшчыў вочы і ўважліва слухае аркестр. Некалькі разоў Марыконэ спыняе ігру, бо «арфа сыграла соль замест соль-дыез» ці «труба прапусціла ноту».
Я здзіўляюся, як ён чуе ў гэтым музычным вэрхале такія дробязі, калі ён не чуе таго, што я кажу яму, і перапытвае ў мяне ўсё па два разы. На перапынку бачу ля залы свайго былога аднакласніка, якія працуе медбратам.
«Сказалі, мы павінны быць побач, на выпадак, калі з вашым старым штосьці здарыцца», – усміхаецца ён.
Працяг чытайце тут.
