о скільки, конику-братику, крутих чудасій на світі
Ю. Андруховіч
Колькі дзівосаў, колькі цудаў наўкола!
Трэба верыць у свята і пашанцуе.
Зранку званок дамафона. Хто там?
Святы Мікола,
я да суседзяў, у іх дамафон не працуе.
Цісну на кнопку. Ціха. А потым грукат у дзверы,
бо званок зламаўся не помню калі.
Можна пагрэцца? Суседзяў няма ў кватэры,
а мяне ля пад’езда баршчом аблілі.
Толькі таго… я з аленямі. Пусціш?
— Пушчу.
Во будзе радасць малой — авечкі, кароўкі…
Адчыняю. Тры дзядзькі. Адзін з каструляй баршчу,
а ў руках у «аленяў» дзве паўлітроўкі.
Покуль Мікола палову каструлі выеў,
я ім казаў пра наша жыццё фіговае.
— Мы тут праездам, хлопча, з падарункамі ў Кіеў,
ён іх болей чакае і заслугоўвае.
Скончылі пляшкі. Пайшлі па горадзе пешкі.
— Дзякуй за пачастунак. Нясмачны боршч.
Добра, хочаш прэзентаў — чытай мне вершык,
толькі кажу адразу, пасля не збоч!
Слухаць паэзію госць пажадаў на пленэры.
Разам прыйшлі на ганачак, пад музей.
Я — пра калядную зорку, а ён — аб зорцы Венеры.
Пара сяброў і больш — у цывільным — друзей.
Апладысменты. Уцёкі. Цягнік. Пацалункі.
Пафасны верш пакрысе пераходзіць на шэпт…
Зранку вярнуўся дамоў, а там падарункі.
Факсімільны «Вянок». І баршчу ўкраінскі рэцэпт.
