4 красавіка ў СБП былі прынятыя як аўтары з гіганцкім стажам ды жыцьцёвым досьведам (акадэмік Радзім Гарэцкі), так і маладыя творцы (Рагнед Малахоўскі). Сярод новых «набыткаў» Саюзу пісьменьнікаў апынуліся творцы пакаленьня, што прыйшло ў літаратуру ў 80-я, але тады не адчувала патрэбы ў Саюзе, – Сяргей Дубавец і Тацяна Сапач, сёстры Галіна й Ірына Дубянецкія. Уступіў у саюз дагэтуль прынцыпова пазасаюзны гісторык Анатоль Сідарэвіч і кіраўнік інфармагенцтва БелаПАН Алесь Ліпай, для якога паэзія – гэта хобі. Далучыўся да Саюзу бадай увесь сутнасна апалітычны «Бум-Бам-Літ».
Сярод новапрынятых літаратараў апынуліся і людзі, якія нямала высілкаў паклалі на змаганьне з створанай за сталінскімі часамі пісьменьніцкай арганізацыяй. Чаму цяпер яны вырашылі зьмяніць сваё стаўленьне да Саюзу пісьменьнікаў?
С.Дубавец адказаў сьцісла: «Таму што час прысьпеў».
А.Сідарэвіч выказаўся больш разгорнута: «Годзе ў 1985 ці 1986 Ніл Сымонавіч мне з трыбуны пісьменьніцкага зьезду прапаноўваў уступаць у Саюз. А нябожчык Аляксей Гардзіцкі казаў: рыхтуй паперы. Я яму адказаў: я не ўступаю ў арганізацыі, створаныя Язэпам Вісарыёнавічам, – у калгасы і ў Саюз пісьменьнікаў. У калгас я так і не ўступіў, калгасьнікам ня стаў. А Саюз пісьменьнікаў ужо перастаў быць арганізацыяй сталінскай. У нас ужо ёсьць арганізацыя паралельная, якая працягвае традыцыі Язэпа Вісарыёнавіча. Цяпер той самы час, калі ўжо трэба ўступаць».
Падтрымала гэтае меркаваньне і Т.Сапач: «Час зьмяніўся. У савецкія часы пісьменьнікам трэба была нейкая абарона, нейкія гарантыі. А мы людзі, якія не хацелі ні ад кога нейкіх гарантыяў. Цяпер я разумею, што прыйшоў той час, калі чым болей месцаў, дзе ты можаш паказаць, што ты не нэўтральны, – тым лепш. Цяпер гэта – адно з тых месцаў, дзе можна сказаць, што ты не нэўтральны. У час, калі Саюз патрабуе абароны, я хачу быць ягоным сябрам, бо як сябар я магу яго абараняць».
Адам Воршыч