На аўтограф-сесію аўтар запрашае 10 верасня ў кнігарню «Логвінаў» (пр.Незалежнасці, 37а). Пачатак а 19.
«Мінск, 4741 год па кітайскім календары. Часы Смутку скончыліся, надышла эра ўзвышэння Саюзнай дзяржавы Кітая і Расіі, бесклапотнай асалоды, шопінг-рэлігіі і cold sex’у.
Аднак існуе Нешта, чаго ў гэтым грамадстве суцэльнага дабрабыту не стае як вады і паветра.
Сентыментальны кантрабандыст Сярожа пад страхам смяротнага пакарання ўвозіць каштоўны скарб з-за мяжы і аказваецца пад пільным кантролем мінскага падполля, узначаленага мафіяй пад кіраўніцтвам таямнічай Цёткі.
Разам яны спрабуюць зламаць сістэму, у якой дабро і зло, асветнікі і злачынцы, каханне і спажыванне, вернасць і здрада памяняліся месцамі.
Ці можаце вы ўявіць Беларусь без Беларусі? Гэты раман — страшны сон пра будучыню, прадухіліць якую можна толькі ў лучнасці з тым скарбам, вакол якога і распычынаецца дзеянне гэтага лінгвістычнага баевіка», — гаворыцца ў анатацыі.
Думкамі пра новы раман Віктар Марціновіч падзяліўся з карэспандэнтам «Нашай Нівы».
«Наша Ніва»: Як нарадзілася «Мова»?
Віктар Марціновіч: Ідэя нарадзілася з пераасэнсавання аднаго допісу Марыі Мартысевіч, у якім яна казала, што беларускай літаратурай гандлююць па законах наркагандлю. Кнігу беларускую сёння ў горадзе знайсці гэтаксама складана, трэба шукаць бункер ці дылера. Гэты допіс запусціў працэс роздумаў, які цягнуўся блізу трох-чатырох гадоў. Паступова нараджаўся сюжэт.Можна сказаць, гэта самы прадуманы з маіх сюжэтаў.
«НН»: Адкуль ідэя стварэння саюзнай дзяржавы Кітая і Расіі, якая фігуруе ў кнізе?
ВМ: Ідэя нарадзілася з сучаснага парадку дня — дастаткова пачытаць навіны, каб усё зразумець. Адразу б хацеў адзначыць: да кітайцаў стаўлюся вельмі прыязна, падчас вандровак па Азіі меў выключна добрыя стасункі, пагроза to put a bullet in my head гучала літаральна адзін раз і тое — у кантэксце сімвалічнага спаборніцтва за адну красуню, ад якой я якраз і даведаўся большасць таго, што выкладаецца ў тэксце пра структуру і назвы пасадаў у іх супольнасці.
«Наша Ніва»: Вы ўвесь час эксперэментуеце з літаратурнымі жанрамі, што ўяўляе з сябе новая кніга?
ВМ: Так, я ўвесь час эксперыментую і з жанрамі і нават з фокусам нарацыі. У «Параноі» то быў апантаны Набокавым малады аўтар, у «Выраі» — некалькі філолагаў, у «Сфагнуме» з намі размаўляў ананімны з’едлівы наратар, які відавочна не любіў герояў — пацаноў з раёну. «Мова» па жанры — гэта сацыяльная фантастыка, але ёсць, як кажуць у анекдоце, нюанс. Асноўных наратараў будзе два, але адзіным героем будзе мова — гэтыя людзі будуць забіваць і гінуць за словы.
«НН»: Чаму выдаеце раман адразу на дзвюх мовах?
ВМ: Раман «Мова», канечне, немагчыма было пісаць па-расейску, там усё завязана на мову нашую, за якую ў ім гінуць людзі. Іншае пытанне, чаму такі раман я вырашыў выдаваць адначасова і па-расейску, у перакладзе Лідзіі Міхеевай. Адказ – у спробе з’яднаць беларусаў у аўдыторыю. Памятаю, як падчас інтэрнэт-рэлізу «Ромы» [гаворка пра падарожную кнігу Рамана Свечнікава «Рома едзе» — ВГ] шмат хто з каментатараў зазначаў, што «не панімае» — і гэта ж моладзь, найбольш пракоцаныя людзі, якія ходзяць на моўныя курсы… У гэткіх умовах — два варыянты: адварочвацца ад суайчыннікаў, чакаць, пакуль яны прачнуцца ці будзіць іх, спрабаваць дагрукацца на той мове, якую яны пакуль лічаць «сваёй».
«Мова» Віктара Марціновіча з'явіцца ў мінскіх кнігарнях 10 верасня. Кніга каштуе каля 54 тысяч. Набыць яе будзе можна ў кнігарні «Логвінаў» (пр.Незалежнасці, 37а).
