brsm.by
Забяспечыць доўгатэрміновую стабільнасць цэн і валютнага курсу можна пры дапамозе двух варыянтаў рэалізацыі грашова-крэдытнай палітыкі.
Такое меркаванне выказаў памочнік прэзідэнта па эканамічных пытаннях Кірыл Руды падчас традыцыйнай міжнароднай навуковай канферэнцыі ў Мінску. Яго выступленне апублікаванае ў снежаньскім нумары «Экономического бюллетеня» НДЭІ Мінэканомікі.
На думку памочніка прэзідэнта, забяспечыць доўгатэрміновую стабільнасць цэн і валютнага курсу можна пры дапамозе ўплыву на цэны праз курс і на цэны і курс праз грашовую масу.
«Варыянт першы — фіксацыя валютнага курсу.
Вопыт у галіне жорсткай фіксацыі курсу маюць Балгарыя, Ганконг, Літва і Эстонія. Сутнасць яе ў тым, што праз заканадаўства грашовая маса прывязваецца да валютных рэзерваў і фіксуецца курс», — канстатаваў Руды.
Эмісія пры такім варыянце, растлумачыў ён, ажыццяўляецца толькі шляхам куплі Нацбанкам валюты, гэта значыць нацыянальная валюта прыходзіць у эканоміку ў межах паступленняў замежнай валюты ад экспарту і знешніх інвестыцый.
«Перавагі фіксацыі валютнага курсу ў наступным: яна абумоўлівае інфляцыю меншую за 10%, зніжэнне дэвальвацыйных і інфляцыйных чаканняў, рост даверу да нацыянальнай валюты, павелічэнне банкаўскіх зберажэнняў і падзенне працэнтных ставак, рост валютных рэзерваў», — адзначыў Руды.
Недахопы такога варыянта грашова-крэдытнай палітыкі, лічыць памочнік прэзідэнта, заключаюцца ў тым, што «Нацбанк не можа крэдытаваць банкі; тармозіцца рэалізацыя дзяржпраграм; не забяспечваецца рынкавае пераразмеркаванне рэсурсаў; з'яўляюцца неэфектыўныя арганізацыі».
Другі варыянт забеспячэння стабільнасці цэн і валютнага курсу, адзначае Руды, — фіксацыя росту грашовай масы.
Пры такім сцэнарыі, растлумачыў памочнік прэзідэнта, Нацбанк устанаўлівае мяжу павелічэння грашовай масы, даводзіць параметры да банкаў па крэдытаванні эканомікі і кантралюе іх выкананне.
Перавагі гэтага варыянта заключаюцца ў тым, што ён дазваляе завяршыць шэраг старых дзяржпраграм і падтрымаць умераны рост эканомікі, мяркуе Руды.
«Недахопы наступныя: інфляцыя 10—15%, часовыя дэвальвацыйныя і інфляцыйныя чаканні. Вядома, абодва варыянты маюць свае недахопы, але горшае для доўгатэрміновага рэгулявання — не рабіць нічога», — перакананы Кірыл Руды.
