Вялікі дзякуй Сяргею Богдану за парады ў №8 «НН» – «Як пачаць размаўляць па-беларуску». Інтуіцыйна я іду тым жа шляхам. Слухаю беларускамоўнае радыё, гляджу нешматлікія TV-перадачы на беларускай мове на «Ладзе» (навіны могуць глядзець толькі мазахісты), чытаю. Калі ўлічваць, што чытаць пэрыёдыку па-беларуску я пачала зь верасьня, то нейкія посьпехі ёсьць, але я б жадала авалодваць мовай хутчэй.
Станоўчы момант – эмацыйны. Наша мова асацыюецца ў мяне са зваротам да каранёў, да таго, што заўжды жыло ў душы: з бабуліным сьмехам, з пахам сьвежага мёду і яшчэ з чымсьці значна старажытнейшым, што можа захоўваць толькі генная памяць. Сёньня беларускамоўнасьць зьвязана з чаканьнем пераменаў, з вызваленьнем ад рэжыму. Адмоўным момантам ёсьць тое, што я ня маю беларускамоўнага асяродзьдзя (дзеці ўжываюць мову толькі зь беларускамоўнымі сябрамі, дый тое не заўсёды).
Недахоп гутарковай практыкі не спрыяе хуткасьці гаворкі (наперадзе часьцей бягуць расейскія словы) і слоўнікаваму аб’ёму. Але тры месяцы ў ініцыятыўнай групе А.Мілінкевіча, дзе былі беларускамоўныя людзі, прасунулі мяне на шляху да авалодваньня мовай. Ёсьць свае праблемы. Бракуе добрых поўных слоўнікаў, усталяванага правапісу, магчымасьці купіць навучальныя аўдыёпраграмы.
Пасьля апошніх падзей у краіне нейкія ўяўленьні агучваюцца ў маім усьведамленьні толькі па-беларуску. І яшчэ я знайшла велізарны скарб: слова «незалежнасьць». Цяпер яно асацыюецца з маладымі вачыма ў намётавым гарадку, з флэш-мобамі, якія выстаўляюць АМАПаўцаў і КДБэшнікаў дурнямі. Трэба аб’яднацца ўсім сумленным людзям у лёсавырашальны час. Аб адным шкадую, што нарадзілася рана і не адпавядаю ўзростам «Маладому фронту», але гэтая моладзь бліжэй мне па духу за ўсіх палітыкаў.
Сьвятлана Рэйзіс, Менск
