Ілля Бутаў — даследчык анамальных з’яваў, які аб’ездзіў усю Беларусь у пошуку фантастычных істот. Цягам такіх вандровак у яго і нарадзілася канцэпцыя гульні, дзе б разам суіснавалі ведзьмакі, ваўкалакі, плачкі і рыцары.
«У кожнай экспедыцыі сяляне расказвалі нам пра неверагодных жывёлаў і белыя здані, якія нібыта яшчэ існуюць ці існавалі ў іх краях раней. Таксама аднойчы мы натрапілі на штосьці кшталту айчыннага «Стоўнхенджа»: для чалавека ў цэнтры такой пабудовы ў розныя поры года сонца заходзіла за рознымі слупамі — нашыя продкі такім чынам вызначалі дні сонцастаянняў. Але тады я падумаў — а хай гэта будуць парталы, праз якія людзі і тыя дзіўныя істоты пераносіліся ў розныя куткі краіны. З гэтага ўсё і пачалося», — распавёў Ілля аб вытоках ідэі.
З таго моманту мінула 6 гадоў, цягам якіх выпрацоўваўся сюжэт, балансавалася механіка і выдумляліся персанажы — распрацоўшчыкі сцвярджаць, што за аснову ўзялі беларускі фальклор. Увогуле, гульцу пакуль што даступны толькі тры бакі канфлікту — «Дзеці Лесу», «Царква» і «Цёмныя магі». У будучыні кола антаганістаў плануецца пашырыць.
«Мы кансультаваліся з навукоўцамі, стараліся падабраць «нашае». Але, напрыклад, той жа Вядзьмак — ён ёсць амаль што ва ўсіх нашых суседзяў. Таму нельга сказаць, што гульня заснаваная толькі на нашых паданнях. Аднак напрыклад персанаж «Хапун» узяты з рэальнага, калі так можна сказаць, прататыпу — у адной экспедыцыі жыхары вёскі расказвалі нам пра вялізнага яшчара і называлі яго Хапуном. Пры гэтым для мясцовых гэты Хапун — звычайная істота, нічога дзіўнага. Таму гэтая істота ў нашай гульне мае выгляд вялізнага варана, яшчара», — запэўніў Ілля.
Увогуле распрацоўшчыкам давялося стварыць 150 выяваў гульнявых персанажаў, малявалі якіх мастакі-энтузіясты пераважна з Расіі. Відаць, менавіта таму розныя «рыцары» ды «святары» маюць не зусім тыповы для беларускіх выгляд.
«Я сам не ўмею маляваць, таму ўсе выявы — гэта плён фантазіі мастакоў, якім мы замаўлялі персанажаў. Але гульня, у адрозненні ад кнігі, якую я выдаваў за свой кошт, яшчэ не выйшла — мы збіраем на яе грошы на краўд-фаўндынгавай пляцоўцы (патрэбна каля $1500 — рэд). Таму, калі знойдуцца ахвотныя, якія змогуць намаляваць рыцараў у выглядзе крылатых вершнікаў, то мы скарыстаемся іх працай. Гэта можна абмяркоўваць», — сказаў Ілля.
Паводле аўтара «Цемраборцаў», праектам ужо зацікавіліся ў «Будзьма» і «Арт-сядзібе». Ілля спадзяецца, што з іх дапамогай можна будзе перакласці кнігу і гульню пра «Цемраборцаў» на беларускую мову і дадаць яшчэ больш «нашага» антуражу, бо першапачаткова гульню па-беларуску аўтар не рабіў — не хацеў звужваць кола патэнцыйных аматараў.
Дарэчы, варыянтаў перакладу слова «Мракоборцы» на беларускую мову — процьма. Іллі ўжо прапанавалі такія назвы, як «Змроказмагары» і «Цемразмагары», «Змрокагубцы», «Цемралупцы» і «Злыднедаўцы».
