Так паўстаў новы шынок пад назовам «Гарб». І, насамрэч, — гара. Тут найвышэйшы пункт, а долу, нібы ў кратэры вулькана, — Глыбокае.
Гаспадар узьвёў новы прыстойны будынак ды паехаў да Алеся, майго знаёмца, замаўляць шыльду. Шыльду, зразумела, уладальнік шынка замовіў на правільнай мове: «Мини‑кафе «Гора».
Алесь кажа шынкару: «Рабіў бы ты, дзядзька, адразу шыльду на беларускай. Наш народ такі: прачытае адэкватна — «Гура». Але ж дзе ты ў бізнэсе паспрачаесься: плоцяць — рабі! І зрабіў… Чутка пра «Гура» пайшла далёка. Што ні кажы: ускраіна Глыбокага — далёка ад пільнага вока грамадзтва. Свавольна, да позьняй ночы, адчувалі сябе тут розныя маладзёны. Сапраўды, гора, калі малады муж, пакінуўшы жонку зь немаўлём у хаце, процьму часу бавіць зь пекнымі дзеўкамі ў «Горы», а сам, яшчэ год таму, перад шлюбам, кляўся ў вечнай вернасьці. І колькі б тое «Гора» магло зруйнаваць маладых сем’яў?
Прароцтва спраўдзілася. Не прайшло шмат часу перад тым, як шынкар прыехаў замаўляць новую шыльду, на беларускай мове: «Міні‑кафэ «Гара». «Гора» забылася, засталася «Гара».
