Учора пайшоў з жыцця мастак Георгі Скрыпнічэнка, а сёння ўслед за ім адляцеў у незваротны вырай актор Сяргей Журавель.
Гэта ўжо не барадулінскае, маё пакаленне…
Недзе гадоў дзесяць таму мы з Георгіем прыйшлі на спектакль «Арт» (пастаўлены Пінігіным), у якім Журавель выконваў ролю чалавека, пра якога ягоны сябар казаў: «Ён з тых, хто ніяк не можа змірыцца з сучаснасцю, і чамусьці ганарыцца гэтым».
Калі пасля спектакля сядзелі ў кавярні, Георгі сказаў: «Я таксама…» «Што ты таксама?..» — спытаў Сяргей. «Змірыцца не магу, — адказаў Георгі. — Хоць ганарыцца тут няма чым».
Георгі Скрыпнічэнка, «Аўтапартрэт», 1972.
Яны не ганарыліся, але не зміраліся. З пошласцю не зміраліся, халтурай, з сучасным пафігізмам. Прафесійна, высока служылі мастацтву — і спраўдзілі сваё творчае і чалавечае прадвызначэнне.
Сяргей Журавель у ролі Кутузава.
Дзякуй ім за тое, што я адчуваў, абдымаючы іх пры сустрэчах і развітаннях.
І больш сяброў — і менш… Такая справа…
I зойме раптам адзінота дых,
I ты вярнуць хацеў бы нават тых,
Каго вяртаць даўно не маеш права.
Як на слупах пажоўклыя аб'явы,
У памяці размыты твары іх,
Былых каханых і сяброў былых;
I іх вяртаць — балючая забава.
Яны прайшлі, як вёсны альбо зімы,
Яны ў трамваях пралятаюць міма,
Ніхто з іх нават не зірне назад,
Ніхто не скажа, хто ў тым вінаваты,
Што ўсе мы неяк прадчуваем страты,
Але ніяк не пазбягаем страт.
