Яшчэ раз пра тыя самыя дыскі: Голая Манашка. «Неба BLAкітнае» + S.D.M. «Demo».
«Голая Манашка» — enfant terrible беларускага року. Лідэр гурту Федзя «Крыс» Жывалеўскі ўпарта прасоўвае сваю легенду «чалавека, які знайшоў папараць-кветку». Легенда легендай, але часам здаецца, што ўвесь боль, усе шлакі нашай зямлі абрынуліся на Федзю разам з надзвычайным падарункам-талентам...
«Такое жыцьцё і бясплатныя сьлёзы...»
Цёмны бок Рэспублікі Беларусь адкрываецца ўжо зь першага трэку («Свабода Р.Б.»). «Боль», акантаваны атмасфэрнымі ўступам і кодай, — вось якой цаной купленая ў Бога ўся гэтая «харызматычнасьць». Зьедлівая «Радыеактыўны фон» — зь дзіўным уплётам лёзунгу «Верым, можам, пераможам». Ярасны гіт «Ты мая самая», рэфрэнам «Канкрэтызуй свае глюкі» -- здаецца, Федзя аж корчыцца, як жывая рыба на патэльні. «Павязаны» — кранальная «баляда» пра пачуцьцё віны. Гістэрычная «Ля сьцяны» -- «Сьвятыя ў турмах, блатныя ў царкве». Растаманская «Wawnaina». Злосная «Мразі» — «Штодзень у экстазе, з гразі ў князі падымаюцца мразі». Легендарная «Космас» — так, Федзя жыве ў сваім уласным сусьвеце, дзе «кавалкамі жывога мяса» плаваюць планэты-песьні.
Палова альбому (дакладней, зборкі найлепшых нумароў гурту) — выкананая ў акустыцы, што (соры, музыкі ГМ, вы супэр) амаль не зьмяншае мастацкага ўражаньня — дужа клясны і матэрыял сам па сабе, і Федзева выкананьне.
«Нармальныя людзі песень ня пішуць», — казала калісьці адна мая сяброўка. Зь цягам часу пераконваюся, што мела яна рацыю. Добрых песень дык дакладна ня пішуць, на жаль.
І цікава, і страшнавата пагружацца ў гэтую музыку. Але прабівае... Накрывае. Б** буду.
P.S. Пару словаў пра S.D.M. На мой погляд, памылкай выдаўцоў было зьмясьціць дэма гурту побач з «Манашкай» - ужо занадта відавочнай робіцца слабасьць навічкоў. На фоне выпакутаванага і гранічна-шчырага матэрыялу Федзі, S.D.M-шчыкам, зь іх надуманай «сацыяльнай тэматыкай», проста ня верыш. Дай Бог, каб перарасьлі яны крыўдны штамп «клон «N.R.M.»…
