Адзін журналіст па матывах свайго інтэрв'ю з Мікалаем Улаховічам напісаў: «Магчыма, некага здзіўлю, але ў размове самнасам гэта вельмі ветлівы і прыстойны чалавек. І склалася ўражанне, што яго ў сёлетняй выбарчай кампаніі выкарыстоўваюць гэтаксама, як некаторых, так скажам, іншых кандыдатаў».
Мне ў сувязі з гэтым прыгадаўся эпізод з кнігі Аляксандра Салжаніцына «Бадалася цяля з дубам»:
«Калі ў снежні 1962 года на крамлёўскай сустрэчы Твардоўскі прадстаўляў мяне Хрушчову — нікога з Палітбюро побач не было, ніхто не падышоў. Але калі ў наступны перапынак Твардоўскі вадзіў мяне па фае і знаёміў з пісьменнікамі, кінематаграфістамі, мастакамі на свой выбар, у кіназале падышоў да нас высокі, хударлявы, з вельмі недурным тварам чалавек — і ўпэўнена працягнуў мне руку, вельмі энергічна пачаў трэсцi яе i казаць нешта пра сваё крайняе задавальненне ад «Івана Дзянісавіча», так трос, быццам зараз бліжэйшага і прыяцеля ў мяне не будзе. Усе іншыя сябе называлі, а гэты не назваў. Я пацікавіўся: «З кім жа …» — незнаёмы і тут сябе не назваў, а Твардоўскі мне дакорліва напаўголасу: «Міхаіл Андрэевіч…» Я плячыма: «Які Міхаіл Андрэевіч?..» Твардоўскі з двайным дакорам: «Ды Сууслаў!!»… Але вось загадка: чаму так палка ён мяне вітаў? Бо пры гэтым і блізка не было Хрушчова, ніхто з Палітбюро яго не бачыў — значыць, не падхалімства. Для чаго ж? Выраз шчырых пачуццяў? Закансерваваны ў Палітбюро свабодалюбец? — Галоўны ідэолаг партыі!.. Няўжо?».
Кім на самай справе быў Міхаіл Андрэевіч Суслаў — добра вядома. Таму не трэба паддавацца на знешнюю абаяльнасць. Замаскіраваныя ворагі не перастаюць быць ворагамі. І ветлівасць ды ўсмешлівасць зусім не прадвызначае прыстойнасці.
