Я ж ціпа з горада, з Маладэчнага… Пяскі, Лясныя, Геленова — там круціўся. Канец школы і пачатак інстытута стараўся гаварыць чыста па-рускаму, каб не думалі, што калхознік. Асабліва на першым курсе гістарычнага факультэта педінстытута.
Спадабалася была мне адна дзевачка. Нават імя не згадаю цяпер. Жыла ў абшчазе. З філфака. Ведаючы англійскую мову і трохі лацінскіх словаў — пераклад слова «філфак» на цяперашні розум даволі камічны. Але тады ўсё было ў рамонках.
А дзевачка была будушчым прыпадавацілем рускага языка, і ўжэ на трэцім курсе! І вот мяне запрасіла яна на вячэру ў абшчагу філфака, а я спазніўся — на трэніроўку, у бібліятэку, тралейбусамі, тудысюды — спазніўся капітальна, але явіўся.
І заходжу я такі з букецікам у пакой, здраствуйце вам, і ўсё такое, а яна мне будзе казаць: ну і гдзе ты был! уже все остыло! Я кажу: я был ходіл в бібліотеку. Ха-ха-ха! Ты что, по-русскі не умеешь нормально говоріть? Умею гаварЫць… Ты рэ мягко выговорі! Выгаварываю! Ой, девочкі, вы его послушайте только!..
Карацей, развярнуўся і пайшоў к сабе. І задумаўся. Зло ўзяло!
З другога курса пастанавіў гаварыць толькі па-беларуску. Быў страшным ультра ў гэтым пытанні. Цяпер хто мне плоця — ясна, гавару і па-руску з тым і па-якоўску магу. Але дома, з сябрамі і тымі, каму веру, — толькі па-беларуску.
Карацей, зачапіла капітальна гэная філфачка, і ўжо не адпусця.
