Нядаўна на швейцарскім сайце cigar.ch з'явілася інфармацыя аб тым, што брытанец Джэрэмі Касдаглі і сталічны бізнэсмен Аляксей Садавы адкрываюць у Мінску першы цыгарны салон. Мы сустрэліся з беларусам, каб высветліць падрабязнасці новага праекта. Як аказалася, ніякага плана з англічанінам не было нават у думках, а недалёка ад Палаца Рэспублікі ў найбліжэйшы час з'явіцца толькі мужчынскі салон і віскі-бар.
Якія яшчэ праекты развівае саўладальнік вядомых «Герояў» і «Бессані» і ці дапамагае яму прозвішча бацькі ў зносінах з чыноўнікамі — у матэрыяле TUT.BY.
Мужчынскі салон: сімпатычныя дзяўчыны, масаж і стрыжка за 450 тысяч
Мы сустракаемся з Аляксеем у яго ўстанове Smoke&Mirrors, якая адкрыецца праз пару тыдняў на месцы былога салона Vertu на плошчы Свабоды, 23.
Яна ўяўляе сабой новы для Мінска фармат: мужчынскі салон, сумешчаны з віскі-барам. Прадпрымальнік кажа, што ідэя такога сімбіёзу з'явілася па некалькіх прычынах. Па-першае, частаваць госця ў цырульні — агульнапрынятая практыка, у другіх — для новага праекта з'явілася памяшканне з двума рознымі ўваходамі.
— Былыя ўладальнікі пагадзіліся саступіць права арэнды, і ў нас з'явілася выдатнае памяшканне з двума асобнымі злучанымі заламі.
У першай з іх знаходзіцца салон, які арыентаваны на досыць плацежаздольную публіку: кошты там будуць вышэйшыя, чым у барбершопах Cut і Firm. Акрамя таго, установа разлічана на кансерватыўных кліентаў з традыцыйнымі поглядамі, таму тут будуць працаваць толькі дзяўчаты.
— На практыцы мы сутыкнуліся з вялікай колькасцю гасцей, якія аддаюць перавагу, каб іх даглядалі жаночыя рукі, а не мужчынскія. Ледзь не з-за рэлігійных ці палітычных матываў яны не гатовыя сесці ў крэсла да майстра-мужчыны.
Акрамя таго, многія мужчыны лічаць, што дзяўчыны з небяспечнымі брытвамі сэксуальныя, кажа бізнэсмен. Пры гэтым вельмі прыгожых на працу ў Smoke&Mirrors не бралі, каб тыя не сталі прычынай сямейных драм. Усе майстры сімпатычныя, але нароўні з гэтым важныя і іх прафесійныя навыкі.
— Добрых дзяўчат-майстроў аказалася знайсці складаней, чым добрых хлопцаў. За паўгода мы адабралі траіх з дваццаці, а потым бесперапынна вучылі іх на працягу двух месяцаў, ды і працягваем гэта рабіць: цяпер у іх курсы масажу і сцэнічнага майстэрства. Яны — вопытныя майстры, але некаторых даводзілася адкрыта перавучваць і ламаць стэрэатып у адносінах да мужчынскай стрыжкі, бо яна не прасцейшая за жаночую.
Smoke&Mirrors будзе адрознівацца ад звыклых барбершопаў не толькі персаналам, але і пералікам паслуг. Напрыклад, падчас стрыжкі дзяўчыны зробяць кліенту масаж галавы і перадплеччаў, а ў якасці рэабілітацыйнай экспрэс-праграмы за асобную плату — маску для твару і танізавальны кактэйль.
— Мы прапрацоўваем і такую паслугу: у цырульні можна будзе правесці перамовы з партнёрам паралельна са стрыжкай. Пры гэтым майстры ў слухаўках слухаюць класіку і нават не падазраюць, што вы абмяркоўваеце пытанні бізнэсу.
Натуральна, салон арыентаваны не толькі на бізнэсменаў, але і на ўсіх забяспечаных мужчын, якія сочаць за сабой. Аляксей кажа, што такіх людзей дастаткова сярод яго знаёмых і гасцей. У іх ліку ёсць нават чыноўнікі розных узроўняў, але не ўсім будзе па кішэні стрыжка ў Smoke&Mirrors. Калі зараз гэтая паслуга ў Cut і Firm каштуе 300 і 400 тысяч адпаведна, то ў новай установе яна будзе 450, а пасля Новага года — паўмільёна. Для многіх гэта дорага.
— Па-першае, калі вам дорага — вам не трэба з гэтай нагоды хвалявацца і тым больш крыўдзіцца, бо для гэтага мы і ствараем альтэрнатыўныя месцы, як Cut і Firm. Проста вам не сюды. Па-другое, мы лічым, што за тую якасць паслугі і месца, дзе мы размешчаны, гэта больш чым апраўданы кошт. Калі параўнаць нас па суадносінах «кошт-якасць», думаю, што ўсё стане на свае месцы.
Віскі-бар: толькі з месцамі для сядзення і ніякіх ірваных джынсаў
Для прыкладна той жа мэтавай аўдыторыі Аляксей адкрывае і віскі-бар, дзе асноўны ўпор зроблены не на дызайн, а на суразмоўцу. Ідэя выношвалася яшчэ з моманту з'яўлення бара «Героі», які першапачаткова быў задуманы менавіта такім.
— Буду шчыры: тут, вядома, сыгралі ролю і асабістыя прыхільнасці, але так было, увогуле, у кожным праекце. Проста мы сталеем, напэўна.
Трапіць ва ўстанова змогуць не ўсе запар, але нельга сказаць, што ў бары ўвядуць строгі дрэс-код.
— Як такога дрэс-кода ў нас не будзе, але ў ірваных джынсах і сланцах, мабыць, не пусцім. Шорты летам — калі ласка.
Аляксей кажа, што ва ўстанове будзе і ўвесь неабходны беларускі асартымент, згодна з пастановай Мінгандлю.
— Але ўладам трэба вырашаць, як быць з вузкаспецыялізаванымі месцамі, такімі як вінны або віскі-бар. Гэта нонсэнс, але па законе ў вінным бары «Шчасце ёсць» я абавязаны прапаноўваць 14 разнавіднасцяў беларускай гарэлкі. І мне нічога не застаецца, як пагадзіцца і выконваць абавязацельствы.
Бізнэсмен называе гэтую меру спробай разгрузіць склады, але цяпер беларускі алкаголь стаіць на складах яго ўстаноў. Кажа, што айчыннае спіртное папросту рэдка п'юць яго наведвальнікі, хоць яно і займае старонку ў меню.
— Проста сорамна прадаваць беларускую прадукцыю ў сваёй установе. Дрэнная гарэлка, жудаснае піва, агіднае віно… Нават мэдалікі — вельмі сумніўны дызайнерскі ход у афармленні этыкеткі.
«Я не ведаю, з чаго швейцарскі журналіст узяў, што цыгарны салон будзе займаць тры паверхі»
Акупіць свой бар Аляксей плануе за 3—4 гады, цырульню за 2—2,5. Дарэчы, «Героі» і ID ужо акупіліся. Апошняму на гэта спатрэбілася крыху больш за 6 гадоў.
— Гэта быў першы праект, у якім я здзейсніў не адну памылку. Ужо са старту я перавысіў бюджэт на 25%, адкуль і «папаўзлі» усё паказчыкі.
Цяпер у Садавога не толькі некалькі устаноў, але і досыць планаў па развіцці бізнэсу. Самы глабальны — гэта трохпавярховы рэстаран на Інтэрнацыянальнай, 25, у якім швейцарскі журналіст чамусьці і «размясціў» цыгарны салон. Два паверхі зоймуць залы, а трэці аддадуць пад тэхнічныя памяшканні. Установу плануюць адкрыць не раней за вясну.
— Гэта будзе дзелавы дарослы рэстаран, у якім не будзе глянцу, а будзе смачная ежа і прыязны сэрвіс. Гэта будзе месца для перамоваў і сямейных вячэр.
Мяркуецца, што ў рэстаране будзе каля 100 месцаў, змяшаная кухня і падобная з астатнімі ўстановамі Садавога коштавая палітыка. З'явіцца там і пакой для курэння, але не цыгарны салон, як пра гэта напісаў швейцарскі журналіст. Такую выснову ён зрабіў пасля сустрэчы з Аляксеем і брытанцам Джэрэмі Касдаглі.
— Джэрэмі — мой прыяцель і былы пастаўшчык цыгар, які запрасіў на адну з нашых сустрэч швейцарскага журналіста. Мы пагутарылі ў нязмушанай атмасферы і так — мы заходзілі на гэтую будоўлю. З чаго ён узяў, што Джэрэмі мой партнёр і тры паверхі будзе займаць цыгарны салон — я не ведаю. Такога не было нават у планах.
Бізнэсмен кажа, што журналіст быў без дыктафона і не папярэджваў яго пра тое, што збіраецца нешта пісаць пра гэтую сустрэчу. У прынцыпе напісаў ён не толькі пра яе.
— Шмат у чым артыкул прысвечана размовы аб марнасці быцця ў «саўку», які ўкараніўся ў геном беларускага чалавека. Адным словам, экзістэнцыйныя высновы.
«Мяркуючы па ўсіх прыкметах, рэгістраваць бізнэс у Вільні было прасцей»
Яшчэ адно сведчанне, што Аляксей і Джэрэмі не будуць партнёрамі ў тым, што бізнэс брытанца ў Беларусі і зусім згарнуўся, кажа Садавы. Таму мы зноў пераключаемся на праекты беларуса.
— Да канца года мы плануем адкрыць баксёрскі клуб для «белых каўнерыкаў» у памяшканні каля цырка. Гэта альтэрнатыва цеснай трэнажорнай зале, бо бокс — выбухны і азартны спорт. Але мы не будзем гадаваць чэмпіёнаў, а будзем даваць навыкі інтэлектуальнага бою.
А вось звыклыя для прадпрымальніка барбершопы будуць выходзіць у рэгіёны. У планах адкрыць Cut у Гомелі, Гродне, Брэсце і Віцебску.
— Але пакуль мы запускаем тут Smoke&Mirrors, рэгіянальныя праекты не атрымліваюць належнай увагі. Да таго ж цяпер у нас паралельна ідзе праца па адкрыцці Firm у Вільні, які плануем запусціць да канца года.
Бізнесмен лічыць, што канкурэнцыя на літоўскім рынку не такая вялікая.
— У Вільні ёсць некалькі гульцоў, але іх велічэзная праблема ва ўзроўні і якасці паслуг. Па нашых сціплых суб'ектыўных ацэнках, яны слабаватыя, і для нас нескладана будзе скласці ім канкурэнцыю.
Зараз у памяшканні недалёка ад чыгуначнага вакзала Вільнюса ідзе рамонт, а практычна ўсе адміністрацыйныя працэдуры пройдзены. Аляксей кажа, што гэтымі пытаннямі займаўся літоўскі партнёр, але, па суб'ектыўным уражанні Садавога, рэгістраваць бізнэс там лягчэй.
— Мяркуючы па ўсіх прыкметах, у Вільні значна прасцей. Там няма санстанцыі, якая прымае аб'ект у эксплуатацыю, а таксама няма адміністрацыі, якая ўзгадняе з табой рэжым працы. Там дзейнічае паведамляльны прынцып.
«Я, як і ўсе, абіваю парогі чыноўнікаў, сяджу ў чэргах і перапісваю лісты па 10 разоў»
І калі з чыноўнікамі з Вільнюса Аляксей яшчэ не сутыкаўся, то з мінскімі мае зносіны нярэдка. Прадпрымальнік кажа, што часта яны — закладнікі абставінаў і існуючага заканадаўства.
— Але калі ў цябе за плячыма ёсць станоўчы вопыт, чыноўнікі ўжо па-іншаму да цябе ставяцца. Яны разумеюць, што ты прыйшоў не на адзін дзень — і ў іх раёне з'явіцца яшчэ адно новае прадпрыемства. Па магчымасці яны ідуць насустрач, і мне, увогуле, грэх скардзіцца. Прыемна працаваць у Цэнтральным раёне, і вельмі шмат залежыць ад канкрэтных людзей на месцах. Але бываюць і прыкрыя моманты ў гарадскіх інстанцыях, калі ніхто з вертыкалі не хоча ўзяць на сябе адказнасць — і цябе пасылаюць з кабінета ў кабінет, як у анекдоце пра велікодныя яйкі.
А вось прозвішча бацькі — былога топ-менеджара «Белтэхэкспарта» і цяперашняга саўладальніка Аршанскага авіярамонтнага завода Аляксандра Садавога — ніколі не дапамагала пры зносінах з чыноўнікамі, кажа бізнэсмен.
— Чыноўнікі на месцах паняцця не маюць, што гэта за прозвішча, чыё гэта прозвішча. Яны паняцця не маюць, хто ты, і ім гэта не трэба разумець па службовай інструкцыі. Паверце, калі я прыходжу ў кабінет для нейкага ўзгаднення, я сапраўды гэтак жа абіваю парогі, сяджу ў чарзе і перапісваю лісты па дзесяць разоў.
Па назіраннях прадпрымальніка, чыноўнікі імкнуцца прагрэсаваць, але часта гэта бывае па схеме «крок наперад — два назад».
— З аднаго боку, нешта робіцца ў плане перагляду, напрыклад, нормаў СанПіН, а з другога — мяне прымушаюць прадаваць 14 гатункаў беларускай гарэлкі. Дзесьці мы становімся падобнымі на больш цывілізаваных людзей, але пакуль для нас гэта занадта складаная роля.
Нягледзячы на існуючыя негатыўныя фактары, Аляксей развівае некалькі праектаў. Натуральна, для гэтага патрэбныя немалыя рэсурсы.
— Я карыстаюся даляравымі крэдытам ад Беларускага народнага банка, а таксама супрацоўнічаю з інвестарамі, якія вераць у ідэі нашай каманды і ўкладаюць туды грошы. Яны атрымліваюць долі бізнэсу і дывідэнды ад яго. У кожным аб'екце — вельмі розны склад заснавальнікаў: напрыклад, барбершоп ўкВільні будуем з вядучым майстрам мінскага Firm Жэняй Спрынжам, а Smoke&Mirrors — з паважаным юрыстам Яўгенам Бейзаком.
Але нават пры вялікай колькасці праектаў і партнёраў бізнэс не стаў для Садавога выключна спосабам заробку, прызнаецца прадпрымальнік. Кажа, што кожны яго праект усё яшчэ нешта вельмі асабістае.
— І я баюся, што надыдзе час, калі бізнэс стане дзеля бізнэсу. Вось тады пара будзе сыходзіць на супакой.
