Ёсць у Кішынёве Георгіеўская царква, якая адносіцца да Рускай праваслаўнай царквы. Яна побач з маім домам, хаджу я туды больш за 15 гадоў.
Шчыра прызнаюся, верніца я нічога не вартая, абрады ведаю дрэнна, у царкоўных правілах арыентуюся з цяжкасцю. Каб нікога з вернікаў не напружваць і не крыўдзіць сваім няведаннем, хаджу, як правіла, па суботах, калі прыхаджан няма. У ціхай бязлюднай царкве лёгка моліцца, успамінаюцца бацькі, бабулі з дзядулямі, уся радня, сябры, якія рана пайшлі з жыцця, вызваляецца душа ад мітусні.
Сёння я вырашыла памянуць сваіх бацькоў і замовіць Саракавуст. Пытаюся: «Колькі каштуе памянуць аднаго нябожчыка?»
Абслугоўніца адказвае: «25 лей (1,25 $)». І тут жа пытаецца сама: «А што Вы з сабой прынеслі?»
«А што я павінна прынесці?»
І далей яна пералічвае: бутэльку сланечнікавага алею, пакет мукі, бутэльку салодкай вады, салодкую булачку, пакет гарбаты.
Усё, што абслугоўніца назвала, укладваецца ў суму 100—120 лей, г.зн. 5—6 даляраў.
Не разумею і не прымаю такія правілы Рускай праваслаўнай царквы. Я не скупы чалавек, перакананая: у царкве не павінна быць таксы за памін душы, але калі ўжо ёсць такса, то не павінна быць вымагальніцтваў для таго, каб дагадзіць густам служыцеляў, інакш царква становіцца бізнэс-установай.
Я вырашыла паехаць у іншую царкву і паехала ў царкву Бесарабскай метраполіі Румынскай праваслаўнай царквы.
Ужо тут тлумачу, што хачу замовіць Саракавуст, пытаюся: «Колькі каштуе памянуць аднаго нябожчыка?» Атрымліваю адказ: «Заплаціце столькі, колькі лічыце магчымым».
Гутарка не пра грошы, размова аб адносінах, а стаўленне да людзей рознае ў дзвюх розных цэркваў.
