З розных бакоў вее аптымізмам.
Учора, напрыклад, украінскі прэм'ер Арсень Яцанюк падбадзёрыў, заявіўшы, што «прыйдзе час, калі дэмакратычныя змены ў Беларусі будуць адбывацца хуткімі і актыўнымі тэмпамі».
Некалькімі днямі раней, на гэтым жа тыдні, еўрадэпутат ад Латвіі, член дэлегацыі Еўрапарламента па Беларусі Андрэйс Мамікінс супакойваў. Маўляў, па яго адчуваннях, хутка ў Беларусі будуць прыватныя тэлеканалы (канферэнцыя была прысвечана свабодзе СМІ, таму казалі менавіта пра гэта). Спадар Мамікінс цесна мае зносіны з беларускімі чыноўнікамі, нядаўна быў у складзе дэлегацыі, якая наведвала з візітам Мінск. І вось такія ў яго добрыя адчуванні.
Яшчэ крыху раней, у Таліне, была іншая канферэнцыя. Там зарад аптымізму ўсялілі расійскія аналітыкі.
Не, яны рэалісты. І казалі, вядома, пра тое, што Пуцін будзе дапамагаць Лукашэнку, нават калі рускі народ сустрэне зіму босым. Бо гэтаму народу, які паверыў у сваё месіянства, тэлевізар лёгка растлумачыць, што «па марозу басанож да мілага хадзіла» — гэта крута. Круцей не бывае! Што гэта асаблівы рускі свет! І гэтак далей, і таму падобнае. Але менавіта таму ўпусціць Беларусь для Расіі — гэта прызнаць, што каштоўнасці такога свету толькі для дзівакоў — каштоўнасці; што нават для братоў-беларусаў яны — дзікунства. І вельмі-вельмі складана расійскай апазіцыі пераконваць свой, у думках устаўшы з каленяў, народ. Сёння — амаль немагчыма. А вось беларускай апазіцыі нашмат лягчэй.
Не таму лягчэй, што Лукашэнка лепш за Пуціна, ці што наша апазіцыя мацнейшая. Лягчэй таму, што ў беларускай апазіцыі ёсць ідэя, аб'ектыўна якая мае вялікую падтрымку ў грамадстве — еўрапейская ідэя. І рана ці позна гэта абавязкова спрацуе.
А вось у расійскай апазіцыі такой ідэі няма. Навальны б'е па карупцыі, спрабуючы дыскрэдытаваць ўладу, Яўлінскі, Яшын і ўсё-ўсё-ўсё дэмакраты заклікаюць расійцаў верыць кішэням і халадзільнікам, а не тэлевізару, але для рускага чалавека жыць у бяспраўі, карупцыі і беднасці — звыкла. Недзе расійскія аналітыкі нам і ўкраінцам нават зайздросцяць - у нас у канцы тунэлю бачна святло, а яны, наадварот, закопваюцца ўсё глыбей.
Ужо, здавалася б, Мадэст Колераў! Той самы Колераў, які «Рэгнум», які «рускі свет» і «Масква - трэці Рым» … А вось жа і ён спрагназаваў, што «заходняя мяжа Смаленскай вобласці зноў стане паўнавартаснай мяжой Расіі». Што адносіны Беларусі з Расіяй «пагоршацца да такой ступені, што Мінск стане ініцыятарам фактычнага замарожвання свайго ўдзелу ў саюзнай дзяржаве, АДКБ і ЕАЭС». І шмат іншага цікавага …
Што яны ўсе бачаць? Што ўсе вакол нас бачаць такога, чаго не бачым мы? Чаго не бачу я … Мне вось нядаўна харвацкая журналістка задала пытанне: «Колькі яшчэ Лукашэнка можа заставацца ва ўладзе?»
І я адказала:
— Яшчэ гадоў дваццаць …
- Ён такі малады? — здзівілася яна.
— 61 год … Да васьмідзесяці дарасце да «дасведчанага кіраўніка».
- Тады так, тады на сваё месца ён можа рыхтаваць менавіта Колю, - зрабіла выснову суразмоўца. І адразу суцешыла: - На самай справе нічога такога ўжо асаблівага ў гэтым няма. Нават для Захаду. Вось, напрыклад, Канада: прэм'ер Джасцін Трудо - сын былога прэм'ера П'ера Трудо. Або ЗША: Буш-старэйшы і Буш-малодшы …
— Неяк і нам хацелася б мець некаторыя перапынкі паміж Лукашэнкам. Каб перадыхнуць …
Я святла не бачу. Я не бачу ў Аляксандру Лукашэнку патэнцыялу ні годна сысці, ні прызнаць памылковасць курсу, якім вёў краіну, не бачу ў ім здольнасці правесці рэформы.
Але я сілкуюся аптымізмам ад Станіслава Шушкевіча, які неяк прызнаўся: «За дзве гадзіны да падпісання Белавежскага пагаднення, калі б мне нехта сказаў, што я падпішу дамову аб тым, што СССР спыняе сваё існаванне, я б не паверыў і засмяяўся…»
«За дзве гадзіны да» Шушкевіч не ведаў, не думаў і не планаваў развальваць Савецкі Саюз!!! А вось як яно выйшла!
І ў нас нешта такое будзе. Я веру…
