Я нарадзіўся і вырас у вёсцы, дзе хадзіў у вясковую, беларускамоўную, школу. І, натуральна, размаўляў на беларускай мове, як і ўсе вяскоўцы. І мяне вельмі здзівіла, калі я першы раз трапіў у горад, што ўсе гараджане размаўляюць па-руску.
Я запытаўся ў мамы: а чаму гэта ў горадзе людзі размаўляюць не па-нашаму?
Яна мне адказала (не вельмі развіваючы гэтую тэму), што ў беларускіх гарадах жыве многа рускіх людзей, якія пераехалі сюды пасля вайны, бо шмат беларусаў загінула ў вайну і гарады апусцелі. І яны (рускія) уплываюць на мясцовае насельніцтва.
Паняцце «русіфікацыя» тады было крамольным і мне невядомым.
Вось жа, падумаў я, прыехалі на нашу зямлю, наводзяць свае парадкі.
Крыху пазней, ужо ў старэйшых класах, паехаўшы неяк горад, я выпадкова сустрэў там сваіх школьных дзяўчат-сябровак, таксама з вёскі.
На маё здзіўленне, яны, размаўляючы дома і ў школе пабеларуску, выехаўшы ў горад, адразу перайшлі на «гарадскую», то бок на рускую, мову.
Гэта мяне балюча ўразіла, што нехта саромеецца і цураецца роднай мовы.
І я тады вырашыў, што заўсёды буду размаўляць на беларускай мове і не саромецца, што я «дзеравенец».
Гэта быў мой асабісты выклік палітыцы русіфікацыі.
Вось такі быў мой унутраны пратэст супраць знявагі роднай мовы.
Цяпер мне 52 гады, і я стрымаў свой зарок.
