1 студзеня, 17:15. Заходжу ў кавярню. Адчынена. Святло пагашана. Пасля начной гулянкі абрусы ляжаць на сталах няроўна. Пры стойцы стаіць нейкая паненка.
— Добры вечар! Ці можаце заварыць гарбаты?
— Мы ещё не работаем. Зал не убран.
— Але ж адчынена.
— Мы с шести работаем.
— Але ж Вы тут. Можа, заварыце?
— Хорошо, подождите минутку… Вам зелёный?..
Я заплаціў, узяў кубак з гарбатай, дастаў з заплечніка «Нашу Ніву» і пачаў чытаць гутарку з Антонам Матолькам. Цудоўна, думаю сабе! Як дап'ю, куплю гэтай паненцы шакаладку.
Толькі дачытаў я траціну гутаркі з Матолькам, як тая паненка ўключыла гучна расейскамоўную папсу. Нейкая дзеўка пяяла з калонак: «Я хочу тібя цэлаваць». Мне брыдка было гэта чуць. Калі хоча цалаваць, хай цалуіць, нашто пра гэта пяяць і нашто мне гэта чуць? — думаю сабе.
Я хутка дапіў гарбату. Гутарку з Матолькам не дачытаў, схаваў газету ў заплечнік. Завярнуўся і пайшоў. Шакаладку паненка не атрымала.
