Сядзелі мы ў машыне, чакалі дачку. На стаяначцы за ЦУМам у Мінску, каля Пушкінскай бібліятэкі. Гэта каля метро «Якуба Коласа», калі хто слаба Мінск ведае.
Дачка пайшла ў краму пасля канцэрта, а мы сядзім. Была субота, каля 16.00.
Нейкі хлопец ходзіць туды-сюды. Без курткі, без шапкі, углядаецца ў людзей. Нармальны з выгляду, не выклікае трывогі, проста некага чакае. Стрыжка кароткая, без жывата хлопец, падцягнуты, гадоў дваццаці васьмі.
Зусім каля нашай машыны падыходзіць да яго другі хлопец, у шэрай куртцы, капюшон на галаве. Паціснулі рукі. Той, што без курткі, таму другому дае дзве купюры — заўважыў я, што дзве, не пабачыў якія. А той, што ў капюшоне, у далонь першаму — не на раскрытую далонь, а так, нібы другі раз парукаліся, — паклаў пакецік, такі як чайны, ведаеце такія даражэйшыя чаі, у фольгавых яркіх пакеціках.
І разышліся. Распрануты папёр у суседні доўгі дзевяціпавярховік, а каторы ў капюшоне — застаўся.
Вось так! Прадаюць спайсы проста ў цэнтры Мінска. Тыя спайсы, пад якімі адзін аднаму вочы лыжкай выкалупвае, брат сястру рэжа.
Гэта было настолькі відавочна! Проста ў нас на вачах. Ён нас не бачыць, мы яго бачым.
Праз хвіліну — дачкі ўсё няма, яшчэ адзін хлопец да капюшона падышоў — гады 22, проста, але акуратна апрануты. З выгляду — як студэнт суседняга БДУІР.
Пасля яшчэ двое падышлі — туркменскага выгляду. Гэтыя атрымалі ад хлопца ў капюшоне цэлы пакет і, здаецца, нічога яму не перадалі.
Так здарылася, што мне ў той дзень кепска зрабіў копію ключа майстар, што ў ЦУМе сядзіць. Наступны дзень я быў у горадзе і рашыў заехаць перарабіць. Было каля 16-ці. Ізноў той самы хлопец у тым самым капюшоне наразае кругі між дзетсадком і ЦУМам. Відна, няма там камер відэаназірання. Думаю, дай паназіраю. Падыходзіць да дылера новы кадр, не той, што ўчорашнія.
Здымаць іх на фота? Ну і што на тым кадры будзе: два чалавекі вітаюцца.
Званіць у міліцыю? То жалезныя доказы трэба мець. А раптам невінаватага падставіш?
Але 98%, што гэта яны.
Чалавек у шэрай куртцы з капюшонам — банальнае зло побач з намі. Ён думае купіць сабе лёгкае жыццё за грошы, заробленыя на наркотыках, а будзе гніць на нарах.
