Пану Глябовічу ахвярую се
Ты мовіш, іж оныя любы чыняць, як богі,
Удыхаючы спраўне груб галандэрскіх гар.
Нашы сплеценыя ногі,
Размаітасць цел дзікіх рачком балогім.
Ты ест мора. Я есма марынар.
Удар. Сліню каўтаючы, носам ідзець шумавінне,
Псіхеі віціннікі квіты малююць у галаве,
Скору тваю смакую, дратую я ця праз жылы,
Даўшы валенню спыну, вуста праламіў павет.
Абач, тут словы, якія ўрастаюць у мяса
І даўкола вялікасць наўцоў жывых.
Свету Новага пастыр на шыі нам руціць падвязы.
Я есма ніхто. А ты не са сваіх.
Бій мя, нямаш прыводаў сціхаці.
Нашы нязнаскі з часам дзеля быцця
Макавы ўзвар — болей не наліваці.
Эліны мовяць «κόσμος», ты завеш да плыцця.
Узяць прыхаваці ад варты схароны а гаслы,
Рушыці ўпрочкі гасцінцамі плоцкіх валок,
Між замкавай ціжбы на той рок погаслі б,
З болесці спекшы фунеральны пірог.
Пляваці, воздух увесь вальны пабраўшы,
У сэрцы парожнасці вельцэ сляпой слепаты.
На нашых магілах танцам быці нянашым.
Пенязі — лёзным, сабакам — косці, мне — ты.
