Ілюстрацыйнае фота з сайта pravoslavie.by.
Упаўнаважаны па справах рэлігій Гуляка заявіў, што Каталіцкі касцёл недастаткова працуе з падрыхтоўкай кадраў.
«Такія недарэчныя выказванні дзяржаўнага чыноўніка вынікаюць, мне падаецца, не толькі з ягонай асабістай далёкасці ад рэлігійных спраў (нягледзячы на займаную пасаду), але і з назірання за тым, як лёгка і проста такія праблемы пры патрэбе вырашаюцца ў Праваслаўнай царкве, — піша ў сваім фэйсбуку Аляксандр Пашкевіч.
— Былі і ў яе вострыя кадравыя праблемы ў 1990-я гады, калі пасля гадоў змагання з рэлігіяй абмежаванні былі знятыя і па ўсёй Беларусі пачалі вяртацца вернікам раней зачыненыя ды будавацца новыя храмы. А вырашылі іх проста — за кароткі час наштампавалі плойму новых святароў, прапусціўшы іх праз розныя скарочаныя курсы, дзе давалі толькі нейкі мінімум, неабходны для практычнага служэння.
Мне самому ў свой час давялося воляй лёсу за гэтым непасрэдна назіраць.
На радзіме майго бацькі, у вёсцы Рубель на Століншчыне, нават у савецкія гады ніколі не зачынялася царква, і такім чынам так ці іначай захоўвалася неперарыўная рэлігійная традыцыя. Гэта, відаць, непасрэдна паспрыяла таму, што многія рубельскія хлопцы ў адпаведны час імгненна зарыентаваліся ў сітуацыі і сталі масава на гэтыя курсы запісвацца ды іх заканчваць. Пра пакліканне гаворкі ў большасці выпадкаў не ішло, бо далёка не ўсе са свежавыпечаных «спецыялістаў» прымалі ў выніку сан — прыглядаліся яшчэ, на які прыход можна разлічваць.
Калі ў заходніх рэгіёнах — то цудоўна, а вось на ўсход ніхто надта не хацеў. Асабліва кепскай славай карысталася Віцебская вобласць (трэба думаць, без яе заходняй часткі), дзе ўсё, паводле чутак (відаць, неаднаразова пацверджаных і практыкай), было ўвогуле цёмна і беспрасветна. І калі туды пагодзішся пайсці, то будзеш тады «і на хлеб пазычаць». Некаторыя і адмаўляліся — скончыўшы курсы, вярталіся на радзіму і працягвалі займацца ранейшымі справамі.
Але нават і пасля адсеву рубельскіх бацюшак аказалася ў выніку столькі, што яны сталі вядомыя па ўсёй Беларусі. Перадусім сваёй усюдыіснасцю. Да гэтага часу ад людзей з розных куткоў Беларусі чую, што і там служыць бацюшка з Рубля, і там, і там…
Але пры гэтым крайне рэдка сустракаюцца станоўчыя характарыстыкі іх пастырскай дзейнасці. Бо для пераважнай большасці гэтых людзей святарства было не пакліканнем, а проста атрыманнем даходнага і не надта клопатнага працоўнага месца. Адпаведна праз гэта адбываецца дыскрэдытацыя ўсёй царквы — бо людзі ж усё бачаць. Калі сам святар праз царкву толькі зарабляе грошы — то як людзям успрымаць яго ў якасці маральнага аўтарытэта?
Шчыра кажучы, мне вельмі падабаецца, што Каталіцкі касцёл у Беларусі прынцыпова не пайшоў раней і не ідзе цяпер падобным шляхам.
Бо гэта, у адрозненне ад Праваслаўнай царквы, дазваляе яму трымаць належны маральны і інтэлектуальны агульны ўзровень, не ператвараючы служэнне Богу ў поўную прафанацыю. Не сумняюся, што і рэальны працэнт практыкуючых вернікаў сярод каталікоў куды большы, чым сярод праваслаўных, у значнай ступені і дзеля гэтага».
