Я прысутнічаў на Плошчы і назіраў, як дзейнічалі ў тыя дні правакатары. Хачу падзяліцца гэтымі назіраньнямі, бо гэта важны досьвед на будучыню.
Некалькі разоў да кола з розных бакоў падыходзілі розныя падазроныя, імкнуліся праскочыць у лягер. З боку праспэкту каля амонаўцаў шматкроць церліся «п’яныя», што прапаноўвалі ахвотнікам, якіх не было, піва й гарэлку, блюзьнерылі. Але гэта было надта відавочна. Зьяўляліся таксама купкі агрэсіўнай моладзі, што стаялі моўчкі па 2—4 чалавекі, здаецца, не пілі, а пустыя бутэлькі на пляцы пасьля іх сыходу зьяўляліся. (Балазе «местачкоўцы» хуценька іх прыбіралі.) На ўласныя вочы я назіраў, як з боку Палацу прафсаюзаў, дачакаўшыся пад’езду супрацоўніцы БТ з камэрай, нечакана сталіся «п’янымі» і пачалі бойку паміж сабой, зь нецэнзурнай лаянкай, песьнямі і танцамі, віхляньнем і крыўляньнем. Яны былі з аховаю.
З боку палацу здымка на камэру апошнім часам вялася штодня. Тут зноў і зноў зьяўляўся пажылы чалавек, які то цьвярозы, а іншым разам быццам п’яны, расказваў розныя гісторыі, што ён прыносіць харчы, сала і іншае ў лягер, але яго во не пускаюць, а яму трэба сказаць, што яго міліцыя біла, што ён супраць рэжыму і да гэтага падобнае. Але ні ў абаронцаў кола, ні ў мінакоў ён разуменьня не знаходзіў, таму пачынаў правакаваць бойку, брудна лаяўся. У гэты час да яго набліжаліся два маладзёны, даволі высокія і крэпкія, на якіх ён азіраўся, шукаючы падтрымкі. Я прасачыў, як ён раіўся зь імі, адышоўшы.
Юрась Навіцкі, Менск
