«Працэс 14‑ці» які праходзіць цяпер у Менску, выклікае супярэчлівыя эмоцыі ды думкі…
Першае параўнаньне, якое прыходзіць, гледзячы на ўсё гэта, безумоўна, зьвязана з цыркам. Інакш як цыркам не назавеш ні абвінавачваньні,высунутыя падсудным, ні тое, што гавораць так званыя «сьведкі» ў залі паседжаньня. …Грамафон ад міліцыянта Бляшчова, безумоўна, яшчэ доўга ня сыдзе са старонак ЖЖ.
Але гэта ўсё было б вельмі сьмешна, калі б не было так сумна… І тут на розум прыходзіць іншае параўнаньне…з Курапатамі! Параўнаньне вельмі жорсткае, але, на мой погляд, бачнае…
Так, ніхто нікога пакуль, дзякуй Богу, не забівае тысячамі і не звальвае ў адну яму… але тое,што цяпер робяць улады — гэта спроба узьвесьці «свае Курапаты»! Яны спрабуюць паставіць 14 крыжоў на лёсах людзей, крыжы здароўю бацькоў ды родных падсудных, крыжы на нашых марах пра лепшае жыцьцё ды зьмены ў Беларусі. Бо менавіта тыя, хто цяпер на лаўцы падсудных, тыя, хто чакае іх каля будынку суду і слухае абразьлівую лаянку амапаўцаў, тыя дзяўчыны і сябры, думкі якіх цяпер з падсуднымі — менавіта гэтыя людзі мусяць прынесьці зьмены ў наша жыцьцё. Гэтыя людзі — будычыня нашай краіны і нашага народу!
Гэтыя «новыя Курапаты» будуюцца ўжо ня першы год… На гэтай жудаснай будоўлі ўжо не адзін крыж… Крыж Завадскага, крыж Красоўскага, крыж Казулінай…
Гэтыя Курапаты ня маюць адзінага месца знаходжаньня! Яны ў сэрцах ды галовах людзей… «Новыя Курапаты» — гэта агульны страх!
Але хопіць аб сумным!.
Спадзяюся, што гэтых людзей зламаць не атрымаецца. Шмат каго з падсудных ведаю асабіста… Галоўнае цяпер не спыняць змаганьне, знайсьці у сабе моц, каб застацца і працягваць сваю справу! Трэба зразумець, што такія дзеяньні ўлад — перадсьмяротная агонія…
Яны напужаныя! Яны спрабуюць зламаць лепшых… Трэба гэта зразумець і не даваць ім мажлівасьці гэта зрабіць! Трэба быць моцнымі і годна трымаць удар, бо «усё,што нас не забівае, робіць нас мацьней»!
Трымайцеся, сябры!
