 |
 |
23 красавіка гурт «Neuro Dubel» выступіў з сольным канцэртам у клюбе «Рэактар».
Сярод публікі — процьма вядомых твараў: VJ і сьпявачка Каця Пытлева, зорка зачыненага некалі 101.2FM Вольга Бабак, культавы андэграўндавы журналіст Ільля Кузьняцоў (чыё прозьвішча мала хто ведае, але ў твар пазнае бадай кожны музыка, мастак і актывіст у гэтым горадзе) — усе тут. Здымкі вядуць ажно некалькі тэлеканалаў.
«Дзіўна, што панк‑канцэрт пачынаецца а сёмай гадзіне», — абменьваюцца ўражаньнямі замежныя наведвальнікі ў фае.
На сцэне зьяўляецца Нэйра Дзюбель — адзін з галасоў юнацтва. Тады, у 90‑я, гурт меў вельмі менскую энэргетыку — менавіта такую, а не беларускую ці якую яшчэ — гэта быў голас ускраінаў, голас спальных раёнаў, дзе мы жылі…
Апошнія запісы гурту не стваралі такога ўражаньня. Але Кулінковіч зь першых песьняў вяртае яго слухачам.
Значная частка публікі ўжо ведае новы альбом на памяць, многія падпяваць Кулінковічу зь першай жа песьні. Нечаканае зьяўленьне на сцэне культавага дзюбелеўскага бэк-вакаліста Юр’я Наумава («Ён затрымаўся на рабоце» — тлумачыць Кулінковіч) выклікае ў залі шквал эмоцый.
Тым часам на вялікім экране дэманструюца бяз гуку кліпы гурту. У адным зь іх паказваецца, як Ельцын і той-чыё-імя-нельга-называць падпісваюць саюзную дамову. Лідэр-вакаліст просіць відэатэхнікаў выключыць гэты запіс:
«Калі ласка, хай усё, што тычыцца палітыкі й боек застанецца там, за межамі гэтага памяшканьня».
З гэтага моманту ў залі пачынаюцца рэдкія воклічы «Жыве Беларусь!» Па завяршэньні канцэрту яны ператворацца ў няспыннае скандаваньне.
На рэдкасьць добры гук і выкананьне ў спалучэньні з манерай сьпяваньня Кулінковіча, які то падае на калені, то скіроўвае мікрафон у залю ці паціскае рукі слухачам з блізкіх шэрагаў, ствараюць у залі драйвавую атмасфэру.
На песьні «Гузік» Кулінковічу падпявае госьць канцэрту, вакаліст «Палацу» Алег Хаменка.
Neuro Dubel адыграў усе колішнія хіты, і — інакш, але ўсё на той жа хвалі — кампазыцыі з апошніх альбомаў…
Завяршэньне канцэрта — гэта поўны адрыў, у публікі пачынаецца поґа‑дэнс, некаторыя слухачы плаваюць па руках па‑над галовамі публікі…
 |
