Фота facebook.com/alisa.slish.
«Улады Лагойскага раёна даслалі на магілу Ніла Гілевіча вянок на рускай мове» — напісала «Наша Ніва».
Ці самае гэта галоўнае — прыдзірацца да мовы на вянку? На мой погляд, можна было б парадавацца, што здагадалася адміністрацыя і зрабіла хаця б невялічкую добрую справу.
Разумею, што Лагойскі раён неад'емна звязаны з лёсам Ніла Гілевіча, але ж многія іншыя чыноўнікі ці простыя людзі ўвогуле ніяк не ўспомнілі пра паэта.
Часам здзіўляе, як нашы незалежныя СМІ крытыкуюць нашых чыноўнікаў па любой дробязі, але пры гэтым заплюшчваюць вочы на нешта добрае, калі раптам гэта зрабіла дзяржава.
Пры гэтым, змагаючыся за чысціню мовы, нашы СМІ часта забываюць, што некаторыя іхнія супрацоўнікі па-за працай таксама з'яўляюцца рускамоўнымі. У НН такіх, напэўна, менш, а ў некаторых іншых выданнях і ўвогуле здзіўляешся, чаму яны яшчэ па-беларуску працуюць. Але я ж не скажу, што гэта вялікі сорам для нашых СМІ, працуюць па-беларуску — ужо дзякуй хаця б за гэта.
На пахаванні Ганны Вольскай таксама надпіс на крыжы быў па-руску, хоць, здаецца, спадарыня Ганна ўсё жыццё карысталася роднай мовай. З гэтага ж сенсацыю ніхто не рабіў. Наадварот, людзі, якія каментавалі артыкулы пра гэтую трагічную падзею, шыкалі на тых чытачоў, якія звярталі ўвагу на той факт. І правільна рабілі.
