Мяне пакіньце тут, каля камення,
На лавачцы счарнелай і амшэлай,
Я застануся тут душой і целам,
Калі памру, пушчу ў зямлю карэнне,
Каб на вякі, бо тут канец дарогам,
І тут пачатак кожнае сцяжыны,
Тут месца для народзін і спачыну,
Адсюль душа лягчэй гаворыць з Богам.
Далёка па-за гэтай агароджай,
Жыве маё няўрымслівае цела,
Але душа… Яна заўжды сядзела
на лавачцы амшэлай ля Каложы.
1.06.16
0
0
0
0
0
0
