Калі над галавой цяжкіх нябёсаў века,
І шэрая імжа паўсюль, куды ні кроч,
І хмары да зямлі прыцісьнуць чалавека,
І твой сьвінцовы дзень маркотнейшы за ноч;
Калі сусьвет наўкол змрачнее й халадзее,
І робіцца турмой між яваю і сном,
Дзе гіне ў сутаргах апошняя надзея,
Што б’ецца аб муры асьлеплым кажаном;
Калі твой краявід дажджом закратаваны,
А дом – магільны склеп зь вільготнаю нудой,
І ў мозгу павукоў вандруюць караваны,
Заткаўшы зьвіліны агіднай павутой…
І раптам – гул званоў! – тужлівы голас медзі,
Нібыта вусьціш б’е наводліў па вушах,
І гурмы прывідаў бяздомных плачуць недзе,
І не змаўкае жаль, і не мінае жах.
І душы нашыя жалобным катафалкам
На могілкі вязуць па нашых жа касьцях,
І лютая туга перамагае цалкам,
Над чэрапам маім падняўшы чорны сьцяг.
Charles Baudelaire. Spleen
Quand le ciel bas et lourd pèse comme un couvercle
Sur l'esprit gémissant en proie aux longs ennuis,
Et que de l'horizon embrassant tout le cercle
II nous verse un jour noir plus triste que les nuits;
Quand la terre est changée en un cachot humide,
Où l'Espérance, comme une chauve-souris,
S'en va battant les murs de son aile timide
Et se cognant la tête à des plafonds pourris;
Quand la pluie étalant ses immenses traînées
D'une vaste prison imite les barreaux,
Et qu'un peuple muet d'infâmes araignées
Vient tendre ses filets au fond de nos cerveaux,
Des cloches tout à coup sautent avec furie
Et lancent vers le ciel un affreux hurlement,
Ainsi que des esprits errants et sans patrie
Qui se mettent à geindre opiniâtrement.
— Et de longs corbillards, sans tambours ni musique,
Défilent lentement dans mon âme; l'Espoir,
Vaincu, pleure, et l'Angoisse atroce, despotique,
Sur mon crâne incliné plante son drapeau noir.
