Традыцыйна 2 жніўня адзначаюць Дзень дэсантнікаў і сіл спецыяльных аперацый. Сёлета вайсковае свята ў горадзе праходзіла дастаткова ціха і мірна. Безумоўна, гэта звязана яшчэ і з тым, што свята ПДВ прыпала на будні дзень.
Дастаткова шмат дэсантнікаў адмовіліся ад ужывання алкаголю ў гэты дзень. Пры гэтым тыя, што ўжывалі алкаголь, ні да каго не чапляліся, не канфліктавалі і рэдка дазвалялі сабе крыкнуць «Дзень ПДВ!».
«Людзі па рознаму святкуюць. Мы вось усклалі кветкі і сядзім успамінаем службу, сяброў, знаёмых», — кажуць мужныя хлопцы.
Мужыкі ва ўзросце, да якіх мы падышлі, лічаць, што тыя, хто п’е і кідаецца ў фантаны, не сапраўдныя дэсантнікі. «Вось яны напіваюцца тут, ходзяць, а калі раптам што будзе — адразу здадуцца ў палон».
Міліцыя па-рознаму ставілася да святкавання дэсантнікаў у гэтым годзе. Адны міліцыянты ўціхую прапаноўвалі зняць журналістам «НН» нецвярозых святкуючых, іншыя спрабавалі іх кантраляваць, ганьбячы іх за паводзіны і забараняючы ім спяваць, трэція хаваліся ўбаку, чацвёртыя спрабавалі неяк дамовіцца. Апошніх было больш.
Вось і двое хлопчыкаў ходзяць і шукаюць дэсантнікаў, каб іх павіншаваць. Адзін нават форму адмысловую апрануў.
«У мяне бацька ў Грузіі ваяваў. І прадзед у Другой сусветнай удзельнічаў. Я вось таксама хачу пайсці ў кадэцкае вучылішча».
У кожным натоўпе, да якога мы падыходзілі, можна было знайсці хлопца, які разважаў пра Беларусь, знешнія пагрозы і беларускую мову.
Вось хлопец Рома, які служыў у Мар’інай Горцы, вырашыў падзяліцца сваёй карцінай свету сёння: «Я па адукацыі будаўнік. У школе ў мяне было кепска з матэматыкай, але па беларускай мове і літаратуры стаяла восем. Я пайшоў у спецназ, бо люблю сваю Радзіму і гатовы яе абараняць. Мне крыўдна, што вось такія, — ён паказаў на моладзь, якая на Нямізе звычайна гуляе ў валейбол, — абыякава ставяцца да нашай краіны. А калі раптам на нас нападзе тая ж Расія — яны ж збягуць. Тое самае датычыцца і некаторых дэсантнікаў. Тыя, хто купаецца ў фантанах і напіваецца — вэдэвэшнікі, а не дэсантнікі».
Падчас нашай гутаркі вэдэвэшнікі ўсё ж залазяць у фантан і пачынаюць крычаць: «Слава ВДВ! Слава героям!». Супрацоўнікі АМАП побач назіраюць за гэтым. Іншыя ўстрымаліся ад купання ў фантане і пайшлі гуляць у валейбол з падлеткамі.
Пасля доўгай размовы да Ромы падыходзіць калега па службе, і паміж імі адбываецца такі дыялог: « — Ну што, як ты? — Працую. — Ва Украіну не збіраешся? — Не».
