 |
Актывісты карнуольскага нацыянальнага руху, здаецца, такі дамовіліся, на якім варыянце правапісу «роднае мовы» трэба вучыць дзяцей у школках. Ад пачатку ХХ ст, як сталі адраджаць корнскую мову, гэтых варыянтаў назьбіралася ажно 4.
У ХІХ ст корнская мова — адна з кельцкіх, побач з брэтонскаю і ўэльскаю, ужо лічылася ў Брытаніі мёртваю. Ангельцы нават адмысловую мартыралёгію гэтай мовы склалі. Нібыта апошні карнуэлец, што ня ўмеў па‑ангельску, Чэстэн Марчэнт, памёр у 1676 г, а апошняя «прыродная» носьбітка корнскае мовы, Доні Пэнтрыт, спачыла ў 1777 г.
А мела ж корнская мова у Сярэднявеччы славу і гонар! Пісаліся на ёй раманы, п’есы, жыцьці сьвятых і прыватныя дзёньнікі. Сьмяротны ўдар нанесла корнскім гаворкам Рэфармацыя, якая завяла парадак правіць у цэрквах службы па‑ангельску.
Корнскія адраджэнцы ХХ ст, мяркуючы па ўсім, сьціпласьцю і рэалізмам не вылучаліся. Першы варыянт рэканструяванай граматыкі яны назвалі: «Адзіная Корнская», Kernewek Unyes. Праз колькі дзесяткаў гадоў іншы лінгвіст прыдумаў варыянт «Сучасная Корнская», Curnoack Nowedga, за ім прыйшла чарга «Агульнай Корнскай» і «Перагледжанай Адзінай Корнскай».
Няма межаў у лінгвістычнае фантазіі. Адно, што разумець гэтыя пошукі зараз здольна ўсяго каля 1 % насельніцтва Карнуола, колькі тысяч чалавек. А спраўна гаворыць па‑корнску яшчэ меней — чалавек 300.
У ілюстрацыі выкарыстана фота madnzany
