Я нарадзіўся ўжо не ў савецкай і яшчэ не ў першапрэзідэнцкай Беларусі, у краіне пад прыгожым бел-чырвона-белым сцягам і «Пагоняй», якая магла б стаць сімвалам імкнення да новага жыцця і жадання самім вырашаць сваю будычыню.
Калі я рабіў свае першыя крокі, краіна ўжо актыўна крочыла кудысьці не туды. Пратэстоўцы ў Менску выходзілі на вуліцы, таму што яны адчувалі ўсю важнасць таго, што адбывалася, і адказнасць за тое, што можа ў выніку з гэтага атрымацца. А на маёй роднай Астравеччыне ніхто нікуды не выходзіў, а можа і зусім не заўважыў, што штосьці пайшло не так. Проста так жывуць рэгіёны, дзе людзі не адчуваюць такой адказнасці.
І вось у 15 гадоў я з'ехаў у Менск і хутка заўважыў, наколькі велізарная гэтая прорва паміж рознымі Астраўцамі і Мінскамі. Краіна працягвае ісці не туды, а людзей, гатовых супрацьстаяць гэтаму, усё менш.
Некалькі дзён таму ў гатэль, у якім я працую, прыйшла пара і пачала размову з пытання «Ну что, когда вы к нам [России] уже присоединитесь?».
Гэтыя ідыёцкія ідэі з усімі іх імперыялістычнымі сайтамі і казацкімі арганізацымі ў нашай краіне ўжо пасярод горла стаяць. А што калі да гэтага сцэнара сапраўды дойдзе? Ці шмат беларусаў змогуць зноў адчуць усю сур'ёзнасць і адказнасць перш за ўсё на сабе? Цяжка сказаць за іншых, кожнаму самому прыйдзецца вырашаць. А пакуль я працягну глядзець відэазапісы пратэстаў другой паловы 90-х і спадзявацца, што мы можам аб'яднацца перад сапраўднай пагрозай і ўрэшце даказаць, што мы нацыя з неймавернай гісторыяй і нармальнай будычыняй.
