У мяне бульба расце па прынцыпе «Адзін мех пасеяў — адзін выкапаў, ніводная не прапала». То бок, вельмі пагана.
А толькі пасеяць — мала. Яшчэ трэба палоць, збіраць і травіць жукоў. А потым усё адно зарасце хмызняком — то касіць і капаць. Я прыкінуў, што сёлета ўраджаю не будзе і вырашыў не капаць.
Пазваніла маці.
— Як гэта не капаць?
— Тупа не капаць.
— Пасеяў і — не капаць?
— Не капаць.
— Цююю… Я прыеду і пакапаю.
— Едзь і капай, калі табе няма чаго рабіць.
Прыехала. 100 км. Выкапала два мяхі чарвівай бульбы.
— Во, — кажа.
Калі можна падзяліць беларусаў на катэгорыі, я б гэта рабіў не па моўнай прыкмеце, не па палітычнай і не па тэрытарыяльнай. Я б падзяліў беларусаў на тых, хто любіць стаяць ракам на бульбяным полі, і тых, хто здаўся.
Я знаходжуся на мяжы. Восенню здаюся. Кажу:
— Усё, ніколі! Ніводнай! Нідзе!
Вясной прыходзіць думка: «Ну, вядро ж трэба пасеяць, каб малодзенькая на стале была». Затым — другая думка: «Дзе вядро, там і два». Пасля — трэцяя думка: «А мо сёлета вырасце?». І — самая паскудная — чацвёртая: «Ай, а што сеяць, як не бульбу? Няхай трава расце? От тут шчэ месца е. І тут. І тама. Бульбачка — мая прэлесць. Трэба сваё мець. Няма бульбы — то нічога няма». Усё, капец. Пасля чацвёртай думкі — то ўжо прапашчы чалавек.
Бульба — гэта наркотык.
Скажыце мне, дзе сустракаюцца ананімныя мазахісты. Я запішуся на курсы. Я хачу пра гэта падумаць цяпер, покуль у мазгі не трапіў крухмал.
— Мяне завуць Андрусік Іванавіч. Мне 33. Я ведаю, што бульбу прасцей купіць, але вясной не змагу спыніцца.
