Усіх нас можна павіншаваць: па выніках выбараў у Палату прадстаўнікоў беларускі парлямэнтарызм падняў сваю плянку і па сваёй якасьці, нарэшце, наблізіўся да стандартаў Вэнэсуэлы, Ірану ці Азэрбайджану. Упершыню за дваццаць гадоў у парлямэнт былі абраныя (прызначаныя) прадстаўнікі альтэрнатыўных палітычных сілаў, і цяпер, як і ў Вэнэсуэле ці пуцінскай Расеі, у Палаце прадстаўнікоў будуць засядаць сапраўдныя апазыцыянэры, хай хоць два. Усё проста як у людзей.
Два чалавекі, Алена Анісім і Ганна Канапацкая, будуць прадстаўляць у Палаце прадстаўнікоў тры мільёны чалавек апазыцыйнага і беларускамоўнага электарату.
Гэта мізэрна, але перад гэтым нас з вамі там не прадстаўляў ніхто. Гэта сымбалічная і дробная, але перамога апазыцыі.
Пры гэтым зразумела, што выбары не былі дэмакратычнымі і што
Палата прадстаўнікоў і надалей не зьяўляецца прадстаўнічым органам. Маштаб парушэньняў зноў быў цалкам непрымальным.
Да ранейшых парушэньняў напярэдадні дня галасаваньня дадаліся і прымушэньне да датэрміновага галасаваньня, і відавочная фальсыфікацыя пратаколаў, і іншыя звыклыя рэчы, якія ператвараюць тэхнічную і сухую працэдуру выбараў дэпутатаў парлямэнту ў ганебны дзікунскі балаган, за які эўрапейскай краіне ў 21. стагодзьдзі мусіць быць сорамна.
Прызначэньне дэпутатаў ад апазыцыі — гэта, бясспрэчна, крок насустрач ад уладаў. Як я пісаў раней, улады ня здолелі пайсьці на правядзеньне паўнавартаснай дэмакратычнай выбарчай кампаніі, але яны хаця б ускочылі ў апошні вагон цягніка, каб адзначыцца перад Захадам хоць якім прагрэсам. Лёд усё ж-такі крануўся.
Цяпер справа за апазыцыяй: гэты адваяваны пляцдарм неабходна напоўніцу выкарыстоўваць для прасоўваньня далейшых пераменаў у Беларусі.
Апазыцыя атрымала новыя рычагі ўплыву на сытуацыю ў краіне, а Алена Анісім і Ганна Канапацкая зрабілі вырашальны прарыў у сваёй палітычнай кар’еры. Усё цікавае толькі пачынаецца.
