Ганна Севярынец.
«Зноў, другі раз у жыцці, прачытала пра тое, што беларуская мова ўваходзіць у спіс моў, якія знікаюць з лінгвістычнай мапы свету.
Калі некалькі гадоў таму я прачытала пра гэта ў першы раз, то ў хвіліну пераключылася цалкам на беларускую культуру. Ад раптоўнага жаху — не магу патлумачыць больш дакладна. Пераключылася не прынцыпова, а эмацыянальна.
Ужо некалькі гадоў мне нецікава нічога, акрамя беларускай літаратуры, беларускага тэатру, беларускай песні, беларускіх людзей.
Канечне, я пачытваю зрэдку сучасную еўрапейскую літаратуру, перачытваю рускую, якая мне патрэбна для працы, але гэта — не так. Беларуская літаратура і мова захапілі, накрылі мяне з галавой. Адсюль вырас праект «Чытаем сваё», адсюль вырасла захапленне Дубоўкам, якое вось-вось матэрыялізуецца ў нешта грунтоўнае, адсюль выраслі мае паездкі, урокі, мерапрыемствы са смалявіцкімі гімназістамі, хатнія гутаркі з дзецьмі.
Тады мне раптам стала так страшна, што мова сапраўды знікне… Да той хвіліны я, стоадсоткава рускамоўная, па-беларуску ні слова не магла звязаць. Я пакрысе авалодала мовай і сёння магу і пісаць, і размаўляць, і тлумачыць.
Мне вельмі дзіўна ўспамінаць, што яшчэ пяць год таму я не ведала ні Дубоўку, ні Бабарэку, ні Чарота, ні Дудара, нічога з таго, што сёння — маё натхненне, мой свет. Як я жыла? Як мы будзем жыць, калі ўсё гэта знікне? Ці будзем мы тады жыць?» — напісала Ганна.
