Кастусь Ларкоў. Фота Настассі Роўды
Слава знайшла Кастуся, яшчэ калі ён працаваў на хлебазаводзе ў Верхнядзвінску. Яму замаўлялі караваі на святы і ўрачыстасці, вяселлі, падчас прыезду ў раён важных гасцей. Пекар сваю справу ведае і любіць, у кожны каравай укладвае душу і кожнаму імкнецца надаць сімвалічнасць, таму хутка да яго пачалі звяртацца не толькі з усёй Беларусі, але і з замежжа.
«Верхнядзвінск трэба было кідаць, бо далей не было куды расці, — тлумачыць пекар. — Гэта адзіны хлебазавод у горадзе, і я адпрацаваў на ім 16 гадоў. Былі пэўныя перасцярогі, што пакідаю родную хату, бацькоў, але ехаў з энтузіязмам».
Спачатку Кастусь накіраваўся ў Мінск, дзе амаль год загадваў пякарняй у супермаркеце.
«Пасля таго як я пераехаў у Мінск, на заводзе ў Верхнядзвінску заставалася працаваць дзяўчына, якая добра рабіла караваі. Аднак праз год і яна перабралася ў беларускую сталіцу, — дадае адмысловец. — Пэўна, гэта праз малыя заробкі. Калі б жыццё было добрае, не думаю, што хтосьці б з’язджаў».
У хуткім часе Кастуся запрасілі ў Вільню, дзе якраз адкрывалася новая фірма па выпечцы пірагоў, шукалі адмыслоўцаў. Умовы былі прывабныя, таму ён пагадзіўся.
«Збольшага падабаецца, адназначна лепей, чым у Беларусі, дзе сістэма збудавана так, што цябе заганяюць у кут і ты пры ўсёй адданасці да працы не ў стане выканаць усе патрабаванні да цябе. У Вільні галоўная ўстаноўка — якасць. Лепш зрабіць меней, але якасней. Гэта таксама і мой прыярытэт», — распавядае адмысловец.
Працуе Кастусь уначы, прыходзіць каля 22 ці 23 гадзін і бярэцца за работу. Да раніцы ўсё павінна быць гатова, таму працоўны дзень у яго заканчваецца, калі ў большасці яшчэ не пачаўся, — у 5-6 гадзін. Праўда, дыскамфорту ён не адчувае, у Верхнядзвінску было тое самае. У Мінску працаваў удзень, але зразумеў, што гэта для яго не найлепшы графік.
«Калі я працаваў у Беларусі, у мяне была мэта надаць вырабам урачыстасць, бо звычайна я пёк іх да нейкага свята. У Вільні я раблю пірагі для ежы, — адзначае пекар. — Тут мне давялося гатаваць піражкі кібінаі. Цеста нагадвае пясочнае, але яно несалодкае. Піражкі вельмі сытныя, іх робяць з мясам, тварагом, капустай. Дарэчы, вельмі смачныя. Увогуле, у сэнсе ежы літоўцы больш капрызныя, чым беларусы».
Так выглядаюць кібінаі.
Пірагі Кастуся ў Вільні цэняць, пакупнікі перадаюць яму паклоны. Ужо пачалі і запрашаць яго даваць майстар-класы.
«Адна жанчына ўбачыла маё відэа ў інтэрнэце, знайшла мяне ў фэйсбуку і напісала, — прыгадвае адмысловец. — Як яна была здзіўленая, дазнаўшыся, што я ў гэтую хвіліну ў Вільні! Запрасіла мяне даць майстар-клас, я не адмовіў».
Чужым у Вільні Кастусь сябе не адчувае, вакол шмат беларусаў. Дзве дзяўчыны, што працуюць побач з ім, таксама беларускі. Ды і ў многіх іншых яго калег беларускія карані.
Да пераезду Кастусь ніколі не быў у Літве, але краіна яго не асабліва здзівіла.
«Літоўцы жывуць прыкладна як беларусы, не адчуваю вялікай розніцы. Моцна грашыма не раскідваюцца, спрабуюць эканоміць, бачна, як рэагуюць на акцыі ў крамах, — адзначае пекар. — Што тычыцца самой Вільні, то прыемна ўразіў стары горад, але спальныя раёны вока не парадавалі. Падаецца, у Мінску яны выглядаюць прывабней».
Пра Беларусь Кастусь думае, на Радзіму цягне і мяркуе, што праз нейкі час вернецца. Але на мару адкрыць штосьці сваё глядзіць цвяроза.
«У Беларусі гэта складана, — лічыць адмысловец. — У Літве патрабаванняў нашмат менш, гэта адчуваецца, у бюракратычным плане працаваць прасцей. У Беларусі калі і адчыніць штосьці сваё, то ад творчасці будзеш далёка. Давядзецца займацца нейкімі паперамі, а не любімай справай. Гэта не зусім мой варыянт. Кожны дзень абавязкова павінен быць нейкі час, нейкая хвіліна, прысвечаная выпечцы».
Каравай «Нашай Ніве» ад Кастуся. Фота Сяргея Гудзіліна.
